piše: Slobodan Vasković
1.
Opozicija u Republici Srpskoj suočena je sa brojnim problemima koji joj ne dozvoljavaju napuštanje defanzivnog položaja i bolje pozicije za ambijent u kojem bi se doveli do agregatnog stanja alternative i izašli iz gubitničke pozicije stalne opozicije, bez šansi za skorijim preuzimanjem vlasti.
Za takvo stanje značajan dio odgovornosti imaju lideri opozicije u proteklih deceniju i po, koji nisu uspijevali pronaći put do promjene, čak ni u situacijama kada su bili nadomak pobjede.
Nužno je zbog toga preispitivanje načina djelovanja opozicije, pristupa problemima sa kojima se suočavaju, odnosa prema Režimu, odnosa prema građanima/biračima..., kao i formiranje jasnih i preciznih politika sa kojim bi se suprotstavili lažima, prevarama, manipulacijama, posebno nasilju i nasilništvu totalitarne vlasti, koja njima bjesomučno zatrpava i truje i siluje javno mnjenje.
Uz to, poslednji događaji - usvajanje lažiranog dokumenta u parlamentu, akt kojim je taj dom definitivno razoren i nasilje nad opozicionim poslanikom u skupštini, kao i podrška takozvanih institucija tom nasilju, ukazuju da je zadnji trenutak da Opozicija pokuša da se, u bukvalnom smislu te riječi, pronađe. A zatim pronađe i efikasne načine otpora.
2.
Opozicija u Republici Srpskoj permanentno se obraća Režimu, što je potpuno pogrešno, jer se njih to uopšte ne dotiče, već koriste potpuno pogrešnu opozicionu postavku stvari da bi nastavili sa kršenjem zakona, rušenjem institucija, nasiljem, faslifikovanjem… što je postalo pravilo, u kojem gotovo da nema izuzetka.
3.
Opozicija se obraća Režimu, bez minimuma šanse da tako promijeni njegovo djelovanje, a za to vrijeme Režim nastavlja da truje građane kancerogenim napadima, kombinovanim sa sabijanjem u tor lažnim prijetnjama od izmišljenih neprijatelja i drži na uzdi permanentnim ugrožavanjem egzistencijalnih i svih drugih prava, ne osvrćući se na stavove opozicije; Čak ih teško i nerijetko zloupotrebljava i pretvara u oruđe za masovno trovanje građana lažima, koje su poplavile cijeli entitet. I od kojih nikakva istina ne uspijeva da bar na trenutak izroni iz tog fejkmora.
4.
Opozicija zna da ima posla sa Režimom koji konstantno gazi sve zakone, ali uporni su da to njima kažu, što je samo po sebi besmisleno, umjesto da nađu načina da se obrate narodu i saopšte mu šta zaista Režim čini i ubijede ga da je to pogrešno i pogubno po njih, narod.
Ti načini su razni, disperzija demokratskog, civilizovanog otpora je velika.
5.
Opozicija, ukoliko želi išta da napravi, mora prestati da se obraća Režimu, da krene u narod i ukaže na notornu činjenicu da je zarobljen, ucijenjen, ulovljen u klijentelističke mreže.
Te mreže, od izbora do izbora, služe za donošenje glasova ulovljenih, ucijenjenih i zarobljenih - Režimu.
6.
Između izbora, one su zarobljeni publikum na koji Režim istresa otrov, bljuje laži, sije manipulacije, što, pomnoženo sa permanentnim nasiljem i egzistencijalnim prijetnjama, koje su svakodnevnica, građane/narod/birače drži u stalnom vanrednom stanju - strahu od Režima. I vjeri da je nepromjenjiv.
Režim se ne libi uništiti egzistenciju (i mnogo gore od toga) svakog onog ko mu se suprotstavi, a za takvo djelovanje razvili su cijeli spektar vulgarnih, bezobzirnih, bestijalnih napada.
7.
Ukoliko opozicija ne promijeni način djelovanja, navedene Režimske alatke će biti efikasne i na sledećim lokalnim, a potom i na opštim izborima i glasovi će se odnijeti ponovo na račune Režima.
8.
Da bi opozicija konačno pokazala da postoji potrebno je da prestane sa besmislenim, jalovim, nepotrebnim obraćanjem Režimu i preispita pozicije u kojima se nalazi, bez lažnog zaklanjanja iza bilo koga/čega.
Posebno treba da prestanu da se zaklanjaju iza Republike Srpske, koja je od entiteta postala privid, prazan skup, forma bez sadržaja, budući da su njene funkcije, institucije, njihova moć i snaga transferisane gotovo u potpunosti u nosioce tih funkcija, čelnike institucija, koji su potpuno privatizovali iste i tretiraju ih isključivo kao oruđe sopstvene moći.
Jednostavnije rečeno, kidnapovane su institucije, poništene degenerativnim transferisanjem sistema u ruke nekolicine moćnika; Entitet je rastočen, a njegove granice su postale bodljikava žica logora u kojem je ogromna većina zarobljena od nesavjesne, na svako zlo spremne, oligarhije; Manjine bez ikakvih skrupula.
Pristajanje na silom nametnutu “Logorsku demokratiju” je duvanje u jedra Režimu, ne bitka protiv njega.
9.
Da bi se to desilo prvo je potrebno da unutar opozicije definišu Ko je zaista Opozicija.
U ovom trenutku postoje bar tri nivoa Opozicije: Dio opozicije, njihovih visokih funkcionera, Krtice - kontroliše Dodik i oni su, još uvijek, u redovima opozicionih stranaka, jer im je tako naređeno, a dejstvovaće kada to bude potrebno Režimu.
10.
U drugom dijelu, koji jeste stvarna Opozicija, postoje dva nivoa - jedan čini nekoliko mladih ljudi, od kojih su najizrasliji Jelena Trivić, Nebojša Vukanović i Draško Stanivuković.
Budući da imaju sasvim drugačiji pristup problemima sa kojima se suočava RS i djelovanju protiv Režima od većeg dijela stvarne Opozicije, dovedeni su u situaciju da budu Opozicija u Opoziciji, jer se većinskom dijelu stvarne Opozicije baš i ne dopada njihov način djelovanja, koji im kvari ustaljenu shemu jalovih priča bez ikakvog odjeka, efekta, dobitka.
11.
Zbog toga navedeni Trio i oni koji ih poržavaju imaju protiv sebe dio stvarne Opozicije, kompletan dio opozicije koji kontroliše Dodik, plus cijeli Režim. To je poprilično nezavidna situacija za njih, a upravo su oni uspjeli da se iskažu i predstave kao udarna igla stvarne Opozicije.
12.
Neophodno je da Opozicija raščisti sopstvenu avliju, konačno prestane sa trulim kompromisima i trpljenjem Dodikovih krtica u svojim redovima, potom da definiše poziciju Trivić/Vukanović/Stanivuković i, zajedno sa njima, krene u dalje procese, koji su sve, samo ne laki. Sizifovski su gotovo, u to nema dileme.
Režim je prepoznao vrijednosti Trija, opasnost koju oni nose po njega i krenuo svim sredstvima na njih; U disperziji - od najprljavijih, preko pokušaja formiranja sopstvenog Režimskog Trilinga koji bi parirao Opozicionom, pa do otvorenog nasilja, koje neće stati, jer prijetnje su, nakon fizičkog napada u parlamentu, nastavljene. Štaviše, postale su još opasnije i najavljuju užasnije nasrtaje od viđenih.
Ako Režim priznaje snagu opozicionog Trija, a priznaje, najmanje što bi Opozicija trebala učiniti je to isto, a nadogradnja njihovog djelovanja bila bi značajan pomak.
13.
Dosta toga moglo bi i trebalo da se radi istovremeno na nekoliko ravni, a ne jedno za drugim, kako se procesi, neophodni za oživljavanje, omasovljenje i jačanje opozicije, ne bi otegli unedogled.
14.
Nužan je, za početak, bar jedan radikalan iskorak - definitivni izlazak iz razorene Narodne skupštine RS, koji će Režim, izvjesno, iskoristiti za novu neistinu o navodnoj izdaji RS, ali i kojeg će se uplašiti, jer opozicija neće više biti ta koja daje legalitet i legitimitet njihovom permanentnom gaženju zakona i razaranju institucija.
Na taj način stvarna Opozicija bi se konačno javno Legitimisala.
15.
Režim bi tako ostao sam sa sobom, što je za njih najneprijatnija moguća situacija, ma šta oni rekli o tome.
16.
Tek nakon tog postupka, konačnog izlaska iz parlamenta, opozicija dobija priliku za stvarni susret sa samom sobom, potom i sa građanima; Susret u kojem mora da čuje narod, njegove nevolje, prioritete…, a da, potom, na osnovu onog što sazna, formira jasne i čvrste politike sa kojima bi možda mogli na lokalne izbore.
17.
Opozicija više ne bi trebala prihvatati izlazak na izbore pod dosadašnjim uslovima, pošto su unaprijed poraženi; Razlog je jednostavan - koliko god Opozicija osvoji glasova, Režim ima i načina i mogućnosti da ih anulira i, krađom, pretvori u svoju pobjedu.
18.
Da bi glasanja uopšte bilo, da bi se Opozicija pojavila sa svojim kandidatima na njemu, morala bi zahtijevati promjenu načina izjašnjavanja građana, kako bi se krađe svele na minimum, a Izborni zakon i pravila glasanja garantovali biračima da neće biti pokradeni ili izignorisana (na razne načine) njihova volja, već uvažena i na osnovu nje formirane vlasti.
19.
To se ne može desiti bez novih pravila i to je ono što bi trebalo da zastupa opozicija.
20.
Bez ispunjenja pomenuta četiri uslova - potpunog napuštanja razorenog parlamenta RS, razgovora sa građanima i formiranja jasnih politika, sređivanja stanja unutar Opozicije, zahtjeva za poštenim izbornim pravilima - Opozicija nema nikakve šanse da se suprotstavi Režimu i njihovom, do perfekcije, razrađenom načinu ubiranja glasova, koji je u svom većem dijelu nezakonit.
21.
Kako pošteni izbori, po važećim pravilima, nisu mogući pod Režimom, nije naodmet promišljati i o mogućnosti njihovog bojkota, ukoliko ne dođe do promjene pravila i načina glasanja.
22.
Isto tako ništa ne znači ni ostajanje na desnici koju su Dodik, SNSD i njihovi satrapi gotovo cijelu popunili, pa se Opozicija, koja je, takođe, desničarska, bori za opstanak na samoj margini; Nije li jednostavnije zauzeti gotovo potpuno prazan centar?!
Ljevica, kao dio političkog spektra, bitno je primjetiti, zvrji prazna i bez ikakvog eha.
23.
Mnogo toga je što bi opozicija trebalo da učini, a vremena baš i nema previše, gotovo da ga uopšte nema, jer Režim je izazvao egzodus, pa je sve manje naroda, posebno onih u njemu koji bi mogli pokrenuti značajniji otpor nasilnoj i na sve spremnoj vlasti.
