 |
| Petrović i Trivić |
Piše: Slobodan Vasković
1.
Ubjedljiva pobjeda Ljubiše Petrovića, gradonačelnika Bijeljine, nad otrovnom klijentelističkom semberskom grupacijom Milorada Dodika je višeznačna i, realno, spasila je okvir iz kojeg djeluje - SDS od potpunog rasula.
Samo po sebi se nameće pitanje da li Petrović treba da se nađe na čelu SDS-a koji je u pokušaju konsolidacije nakon opštih izbora?
Ubijeđen sm da treba, jer svako od aktuelnih političara iz te stranke koji je, trenutno, sa Milanom Miličevićem na čelu, vode u unutarstranačkom izbornom procesu, na njegovom kraju ne mogu brojne struje u demoliranoj partiji staviti pod kontrolu.
Petrović, pošten, častan, uporan i bez ikakvih konekcija sa vladajućim režimom, čak i sumnji da one postoje, nameće se kao jedini pravi izbor, jer bi svojim beskompromisnim stavovima, bez bilo kakvih primjesa trulih kompromisa sa Režimom i činjenicom da Dodika i njegovu nasilnost ne samo javno prezire, već gazi bez milosti (i ovaj put u pokušaju njegovoog opoziva), prisilio bi sve brojne frakcije unutar stranke da se poredaju iza njega, a one koje to baš nikako ne žele da definitivno napuste SDS.
Ukratko, Petrović je, ubijeđen sam u to, u ovom trenutku jedini političar iz SDS-a koji tu stranku može prvo pridići, pa potom i podići da bude funkcionalna i opoziciona.
Svaki drugi izbor, SDS ostavlja u krhotinama.
Na taj način, aktuelna kvaziopozicija krenula bi ka agregatnom stanju stvarne opozicije i bio bi to, za političku scenu u BiH, njenom entitetu RS, ogroman dobitak.
Baš kao što je Petrovićeva pobjeda na referendumu o opozivu spriječila dalje depresiranje građana i ulila nadu da šansa za promjenu ipak postoji; Nadu koja je već bila na umoru.
Da li će se SDS odlučiti na spas, birajući Petrovića ili, pak, nestajanje, koje će ići polako, ali neminovno, zavisi od nivoa svijesti i sujeta upravo onih koji rade na ponovnom pokušaju podizanja teško izbušene partije i njihove spremosti da konačno odbace sindrom velike stranke, od kojeg SDS-ovci teško boluju, iako su, već godinama, sve, samo ne velika stranka.
2.
Podjednako značajno je i osnivanje nove partije koju će voditi Jelena Trivić, što je do nogu potukla Milorada Dodika na predsjedničkim izborima u oktobru prošle godine, ali joj je pobjeda beskrupuloznom izbornom pljačkom i inženjeringom oteta.
Trivićeva je već van PDP-a, njen rejting je jako visok i osnivanje sopstvene partije logičan je korak za dalji razvoj njene karijere.
Ta stranka trebala bi biti stvarna alternativa Režimu, jer i Trivićeva, kao i Petrović, ima nepokolebljive stavove i jasne ciljeve od kojih baš nijedan ne korespondira sa režimskim, već su im direktno suprotstavljeni.
Činenica je da se prvo mora promijeniti takozvana opozicija, odnosno pojaviti novi političari koji će se istinski boriti protiv teških devijacija društva koje je režirao Režim, mrveći institucije u prah i prepuštajući svu vlast u ruke jedne nedostojne osobe, da bi se istinski krenulo u razgrađivanje toksičnog, neprijateljskog, anticivilizacijskog, sektaškog Autokratskog antidruštva Jednog duboko pokvarenog i trulog Lica.
Odlazak Trivićeve iz PDP-a neće dovesti ni do kakve podjele “opozicionog biračkog tijela”, već njegove preraspodjele, ali će dovesti i do priliva novih birača, što do sada nije bio slučaj.
Isto se odnosi i na SDS ukoliko bi Petrović postao lider te stranke. Ukoliko bi SDS kalkulisao sa tim, Petrović treba nastaviti političku karijeru zajedno sa Trivićevom u istoj stranci.
Navedenog su vrlo svjesni stratezi Režima koji već uveliko, na razne načine, pokušavaju, preventivno, minimizirati značaj Trivićeve, što, samo po sebi, dovoljno svjedoči o tome da je vide kao veliku opasnost po njih, što ona i jeste.
3.
PDP će, nakon odlaska Trivićeve, doživjeti vrlo težak udarac, ali, ruku na srce, to je najmanje koliko teških udaraca su, zbog indolentnog i impotentnog djelovanja vrha te stranke, zaslužili.
Prepuštanje i podilaženje vrha te stranke Drašku Stanivukoviću koji je, u to ni za kog nema više nikakve sumnje (za potpisnika ovih redova nema je već jako dugo), preuzet od Milorada Dodika i potpuno stavljen u njegovu funkciju, odvelo je PDP u sunovrat.
Taj teški pad može se zaustaviti samo na jedan način - uklanjanjem Stanivukovića iz te stranke.
Da li je vrh PDP-a spreman na to? Nije, ali nisu spremni ni da mu daju stranku, iako Branislavu Borenoviću, u septembru ove godine, ističe i drugi mandat.
Kada bi pokazao snagu i najurio Dodikovog potrčka iz sopstvenih redova, Borenović bi uspio bar usporiti strmoglavi pad PDP-a i tako ostvariti saradnju sa novom strankom Trivićeve i SDS-om, na čijem čelu bi se, ponavljam, trebao naći Petrović.
U suprotnom, PDP je izgubljen i nestaće između dva fronta - onog režimskog koji je već duboko ukopan i novog opozicinog koji se formira.
Niko ko se nađe između ta dva bloka neće moći politički da preživi.
4.
Ostaje još Pokret za pravdu i red Nebojše Vukanovića i pitanje šta će se desiti sa njima?! To je pitanje na koje Vukanović tek treba da odgovori, jer njegova “bitka” na “sto frontova” ne vodi ka dobrom po Pokret, ma koliko on sam sebe samotitulisao kao “jedinog koji se bori” što je netačno.
5.
Najvažnije od svega je da su se pojavili političari koji mogu bitti istinska alternativa Režimu, spremni da mu se, bez ikakvog straha, suprotstave i nespremni da ikada, kao politička nomenklatura koja je vodila opoziciju prethodnih deceniju i po, budu zadnja linije odbrane varvarskog Režima.
