Piše:
Slobodan Vasković
U
kovitlacu smo Druge Velike Političke Krize u Republici Srpskoj, čiji se epilog
već zna: Definitivni odlazak Milorada Dodika sa političke scene.
Sve
je isto kao 1997., kada se desila Prva Velika Politička Kriza, koja je označila
kraj neprikosnovene vladavine Radovana Karadžća i SDS-a, njegovo demisioniranje
u Dabića i cijepanje te stranke na proevropske/prozapadne i antievropske/antizapadne
snage.
U
proteklih 18 godina SNSD je s ljevice prešao na ultradesnu političku stranu, postao
falsifikat “SDS 1997”, koji je nadmašio original, a Dodik stasao u “Radovana”,
okružen njegovim ljudima, koji u Miloradu vide ono što su gledali i u Karadžiću
- sredstvo za moć, vladanje i materijalna dobra.
Dodik
je svoju ulogu “Radovana” pojačao uvođenjem najkarakterističnijih poteza
Momčila Krajišnika, promovišući polusvijet u finansijsku i političku elitu,
stvarajući okruženje u kojem je on Car, a svi ostali tek parije.
Ovakvo
kalemljenje Dodika nije ni moglo proizvesti ništa drugo sem Dežavi sindroma,
koji nas je vratio u 1997., popalio sve mostove između dva bloka - SDS 1997.
Milorada Dodika i SDS-a Mladena Bosića, koji, uprkos svim manama, kraj Dodikove
stranke izgleda kao najumjerenija pacifistička partija.
Svojim
grandomanskim poduhvatima, nepodnošljivom lakoćom stvaranja korisnih, posebno
beskorisnih idiota kao sredstva vladanja i relativizacijom politike, Dodik je
sebe doveo u poziciju onih protiv kojih se 1997. borio. Paradoks.
Nisu
to učinile okolnosti, već je Dodik stvorio takve okolnosti. Koje mu ne
dozvoljavaju da politički opstane. Previše paradoksa da bi se moglo i razmišljati
o političkom životu.
Posebna
priča je politika relativizacije, prosto podvedena pod matricu “može sve i svako
kada nam zatreba”, zbog čega su svi odnosi - politički, ekonomski, društveni,
finansijski, kulturološki…, svedeni na lične, a sama politika stranke
prilagođava se iz minuta u minut, pa se, nerijetko dešava, da je Dodik u istom
trenutku i “proevropski” i “antievropski”,
“probosanski” i “antibosanski”, “procivilizacijski” i “anticivilizacijski”…
Sve
to dovelo je do totalne anarhije politike SNSD-a, ogromnih kratera u njoj, koji
se više ne daju popuniti omaglicama, manipulacijama, iracionalnim obećanjima,
lažnim težnjama, novim relativizacijama…
Najveći
problem Dodika je što ga u svakom segmentu demantuje upravo Dodik. Takva
situacija je nerješiva. Rebus sa fatalnim političkim ishodom.
Jednostavnije
rečeno, SNSD je relativizacijom uništio društvo Republike Srpske i sve njegove
segmente, a relativizacija je uništila SNSD.
Što
nas dovodi na početak i u kovitlac Druge Velike Političke Krize u RS i njenog
neizbježnog epiloga.
Dnevne
epizode potvrđuju navedeno: Nakon devet godina vladavine u skladu sa principima
mentalne pornokratije i stvaranja najprimitivnijeg plutokratskog društva, Dodik
se sjetio potrebe sabornosti, zajedništva, pluralizma…
I
da je iskren, a nije, prekasno je. Otišlo je predaleko, i tu povratka nema. Jer
se Dodiku ne može vjerovati. Zbog relativizacije; Jer se ne može vjerovati
osobi koja je uništila sve Izvore Nacije, a sada poziva na njihovu obnovu. Sa
sobom na čelu; Jer se ne može biti saboran sa Nasilnim Primitivcem, koji se u istom
dahu izvinjava sopstvenim metama, pri tom ih karakterišući psihotičnim
izdajnicima, kojima neskriveno prijeti; Jer se Dodik sprema za fizički obračun
sa sebi suprotstavljenim blokom i to najenergičnije u momentima kada najponiznije
poziva na mir; Jer se Dodik nije odrekao nijednog korisnog ni besorisnog
idiota, koji su u njegovo ime i za svoj i njegov račun, poharali RS poput
pošasti; Jer se Dodik ne odriče monopola na poziciju Boga, koji odlučuje o
životu i smrti, o uspjehu i neuspjehu…; Jer se ne može vjerovati Dodiku koji
nema pojma koji Dodik je pravi Dodik!
Sve
navedeno mogao sam napisati i u par rečenica, navodeći dvije notorne činjenice
iz skore istorije:
-
U
periodu 2006.-1. Oktobar 2015. vladalo je Sveto Pravilo: Odbrana Milorada
Dodika je Odbrana Republike Srpske.
-
U
periodu od 1. Oktobra 2015. -… vlada Sveto Pravilo: Odbrana Gorana Suvare je
Odbrana Mileta Radišića je Odbrana Milorada Dodika je Odbrana Republike Srpske!
A
sa Suvarom niko normalan nema šta pričati o budućnosti Republike Srpske.
Druga
Velika Politička Kriza u RS dobiće narednih dana na intenzitetu. Bez obzira što
je epilog poznat, biće interesantno vidjeti nove epizode.
Dodik - Od
Terminatora do Termita (30. juni 2015.)
Piše: Slobodan Vasković
Na
opštim izborima 2006. godine (potvrđeno je to i 2010.), birači Republike Srpske
(dominantno Srbi) dali su mandat Miloradu Dodiku da riješi pitanje Republike
Srpske. I njenog statusa u BiH.
Krajem
iste godine Vlada Srbije (Telekom Srbije) kupio je Telekom Srpske, plativši za
njega 646 miliona evra. Preciznije, snažno ga preplaćujući za, najmanje, 200
miliona evra.
Vlada
Srbije vrlo svjesno je napravila taj neekonomski iskorak, jer je ogromnom
finansijskom injekcijom namjeravala da pomogne Dodiku da riješi pitanje
Republike Srpske i njenog statusa u BiH. Plus refleksije tog stanja na Kosovo
koje je tada još bilo u odlasku.
Odluka
o kupovini Telekoma Srpske po postignutoj cijeni bila je izrazito politička,
nikako ekonomska.
Tim
novcem, 1,3 milijarde KM, Dodik je trebalo da ojača privredne kapacitete RS,
potpuno stabilizuje i unaprijedi njen ekonomski i finansijski potencijal i
učini ključnu stvar: riješi status Republike Srpske unutar BiH.
Nije
bilo neophodno da se RS odvoji od BiH, pripoji Srbiji/postane samostalna, ali
je neophodno bilo da RS, u najmanjem, postane stabilna, demokratska, privredno
potentna, ekonomski snažna, finansijski čvrsta i kao takva unutar BiH
dominantna. Što je bilo lako ostvarivo s obzirom na komplikovanu ustavnu
strukturu Federacije BiH i još komplikovanije odnose Bošnjaka i Hrvata. I sve
to kubirano Mehanizmom opstrukcije, što jeste sistem državnog nivoa.
Devet
godina nakon što je ovdašnje srpsko društvo dalo Dodiku mandat, situacija je
dramatično drugačija od projektovane u 2006., ekstremno loša i u mnogim svojim
dijelovima nesporno ultradramatična. Primarno se to odnosi na privredu, ekonomiju
i finansije. Nestalo je u pepelu onih 1,3 milijarde iz Srbije, plus dvije
milijarde uzetih kredita. Nestalo je i privrede, ekonomije, finansije su u
crnoj rupi.
Politički,
RS je postala vlasništvo/talac/spahiluk jednog čovjeka; Zabranjena teritorija na
kojoj je on uveo mafijašku državu.
Milorad
Dodik, koji je 2006. slovio kao najveća srpska politička nada, danas je najveći
srpski nacionalni problem; Politički termit koji je uništio entitet, sve
resurse, a namjerava i narod.
Mandat
koji mu je dat za rješavanje statusa Republike Srpske, Dodik je proširio na sve
segmente društva, uvodeći totalitarni način odlučivanja; Izdižući Podaništvo
iznad Karaktera, Laž iznad Istine, Otimačinu iznad Rada, Slijepu poslušnost
neobrazovanih/nedostojnih/pervertitnih iznad obrazovanih/poštenih/časnih sa
stavom.
Stav
je postao najveća prijetnja, smrtonosna, po njegovog nosioca. Ali ne smrtonosna
odjednom, već u obliku najmonstruoznijeg višegodišnjeg progona kompletnih
porodica, populacije cijelih područja, koja Dodiku nisu dala dovoljno glasova.
Uvedena
je Plutokratija, koja je prerasla u upravljanje
institucijama po principu mentalne pornokratije i osovinskog zatvaranja od
svijeta progresa.
U proteklih devet godina Dodik je predvodio snažni,
nemilosrdni, brutalni, smrtonosni varvarski napad na sistem društvenih
vrijednosti, koji je otjerao gotovo sve progresivne snage, zatro ih bez
milosti, uništio institucije i pretvorio ih u alate mafije.
Ko
je mogao pobjegao je. Otišli su kadrovi, najskuplji nacionalni resursi.
Nenadoknadivi. Samovoljom je uništeno sve vrijedno.
U proteklih devet godina Dodik je upokojio Republiku Srpsku,
čineći potpuno suprotno od onoga za šta je dobio mandat srpskog društva.
Nakon devet dugih godina ovdašnje srpsko društvo je
dezorijentisano, u konfuziji, agoniji, anksiozno… Bez ikakve percepcije o
sopstvenoj budućnosti, nesvjesno do kraja tragične sadašnjosti koju živi.
Dodik nije reterirao, uzmakao nakon neizvršenog posla datog
od naroda, nije se izvinio; Dapače, nakon kapilarnog rušilačkog pohoda, odlučio
je da uništi one koji su mu prije devet godina povjerovali, suprotstavljajući
ih najvećim svjetskim Silama. Predstavljajući sebe kao Žrtvu, pri tom Žrtvujući
Narod.
Dodik je zatvorio Krug: prije devet godina svoj pohod počeo
je sa pričom o Referendumu o samostalnosti; Danas ga zavrašava sa pričom o
Referendumu o Sudu i Tužilaštvu BiH. Čiji rad niko ne može podržati, jer je to
nerad. Ali isto tako ne postoji na teritoriji BiH/RS nijedan Sud/Tužilaštvo koje
bi bilo koji građanin bilo koje nacionalnosti mogao podržati.
Svaki referendum bi se završio ukidanjem svakog suda i
tužilaštva. I onog u Banjaluci i onog u Sarajevu i onog u Mostaru… Jer su to
ispostave organizovanih zločinačkih grupa, koje dominiraju
institucijama/strankama, a ne pravosudne institucije koje rade u korist Društva
i Naroda.
Upravo zbog toga bilo koji Referendum o bilo kom
Sudu/Tužilaštvu je besmislen. Nije cilj ukidanje, već njihovo vraćanje narodu.
Ne samo tih institucija, već svih koje su otete. Od naroda. I u čijoj otimačini
je Dodik bio Komandant Otmičara. Jedan od njih nekolicine sebi sličnih iz
Federacije BiH.
Sva ta bijedna referendumska priča, koju Dodik danas valja,
samo je podtekst njegove stvarne namjere da se ponovo nametne kao sagovornik
Zapadu; Njegov pokušaj ucjene Stranog faktora, koji je djelimično uspio 2011.,
kada mu je Ketrin Ešton došla na noge. Praveći kardinalnu grešku, nastavak one
koju je Strani faktor učinio 2006. Misleći da se Dodik dnevnopolitčki junači,
kako bi što efikasnije sklonio neželjene političke protivnike, premda se on
spremao za najbrutalniji pohod na svakog i sve što nije odgovaralo njegovim
ličnim, sebičnim, grandomanskim interesima. I nevelike Oligarhije Nedostojnih
kojom se okružio.
Okolnosti su se promijenile. Zapad je shvatio sa kim ima
posla. I Rusija. I Srbija, bez obzira na trenutne role iz “Pozorišta Velikih u
našoj kući”.
Dodik više nikoga ozbiljnog ne može ucijeniti. Ni zaplašiti,
čak ni nasekirati.
RS je, odlukama skupštine o ozakonjenju političke korupcije,
upokojena, Dodik i njegova moć su obesmišljeni.
Svi njegovi trenutni varvarski potezi/prijedlozi/akcije samo
su novi dokazi potrebe njegovog što hitnijeg odvlačenja na političku deponiju.
Kako ne bi narod bio na nju odvučen.
