piše: Slobodan Vasković
Period do 2006: Milorad Dodik bio je Prozapadno/Proamerički/Proevropski/Pronatovski/Probosanski,
antifašistički, multietnički, antinacionalno, antiruski, antiesdeesovski, građanski
orijentisan.
I uvijek je postojao dovoljan broj
radojičića koji su podržavali takvu
politiku.
I uvijek je postojao dovoljan
broj stranih organizacija koje su finansirale takvu politiku.
Period 2006.-2014.: Milorad Dodik je odbacio sve gorenavedene odrednice i postao Antizapadno/Antiamerički/Antievropski/Antinatovski/Antibosanski,
antimultikulti, pronacionalno, prošovinistički, proruski, antigrađanski
orijentisan, pri čemu je potpuno preuzeo politiku najtvrđeg krila SDS-a iz
ratnih i poratnih dana.
I uvijek je postojao dovoljan broj
radojičića koji su podržavali takvu
politiku. Iako su pod „firmom Dodik“, postali suprotnost sami sebi.
Nije postojao dovoljan broj
stranih organizacija koje su mu davale pare i finansirale takvu politiku. Zato
su mu za njeno artikulisanje dobro došle pare od prodaje Telekoma i
spekulativni poslovi sa Rusijom, plus krediti gdje je stigao.
Konstanta koja veže oba ova
perioda je trag novca, odnosno Dodikova politika je pro/anti, zavisno od izvora
iz kojih pare teku.
Dovoljan broj radojičića, koji su bezrezervno
podržavali ove ekstremno suprotstavljene opcije, kao nešto najnormalnije i
najnaprednije, dosta vješto je prikrivao rečenu konstantu.
A onda je došla 2015. u kojoj je prestalo teći i sa Zapada i sa Istoka. Što je Dodika
natjeralo da sabije dva ekstrema u jedan, vjerujući da i dalje postoji dovoljan
broj radojičića koji podržavaju takvu
politiku.
Tako se desilo da u jednom
jedinom danu Dodik&Režim budu i Proevropski i Proruski i Antiamerički i
Prosjevernokorejski. I da i dalje postoji dovoljan broj radojičića koji podržavaju takvu politiku. I brane je svim
sredstvima.
U samo jednom danu, Dodik je
ambasadorima EU u BiH potvrdio svoju opredijeljenost za EU, Željka Cvijanović
je snažno raspalila po SAD-u, Narodna skupština RS je porodila Zakon o javnom
redu i miru (ZJRM), koji je Prosjevernokorejski. Ništa nisu rekli oko Rusije,
što znači da su i dalje Proruski!
Zaista, da li je moguće u jednom
te istom trenutku biti i Proevropski i Antiamerički i Proruski i Prosjevernokorejski?
Moguće jeste, ali je besmisleno.
Čak se takva politika ne može okarakterisati kao bezbojna, bezukusna,
bezmirisna, jer bi i u tom slučaju ona predstavljala nešto.
Najnoviji zaokret Dodika&Režima
je Ništa; Tek još jedan besmisleni okret pri Slobodnom padu, koji taj pad ni na
koji način ne usporava.
Slobodni pad nije nešto što je
trenutno, već je proces.
Besmisleni
okret koji se desio taj proces će ubrzati.
I
učiniti ga opasnijim po one koji ga primjećuju i nazivaju stvarnim imenom.
ZJRM
je zato i donesen; On je Kuka kojom Režim pokušava da se uhvati za Nešto/Bilo
šta kako bi zaustavio Slobodni pad. Međutim, Režim pojma nema šta je to Nešto i
da li uopšte postoji. Kao ni dovoljan broj
radojičića koji podržavaju takvu nepolitiku.
ZJRM
je još jedan u nizu direktnih dokaza da je Režim u nezaustavljivom Slobodnom
padu, ali i da u srljanju u ponor, čelnici tog prevaziđenog, zahrđalog,
razdrndanog mehanizma sebe i dalje doživljavaju kao Ličnosti iznad Zakona.
Neumitan
kraj takve antipolitike je da će te iste ličnosti sebe dovesti Izvan Zakona. Fatalizam
je sada konstanta.
U Slobodnom padu je
i Opozicija:
nezrela, nekompetentna, bezidejna, plitka, nesadržajna, nejaka, lijena.
Opozicija
je žrtva sopstvenih slabosti, oličenih u tlapnjama najvjernijih gledalaca iz te
Regije, koji već deceniju uživaju u sapunici “Moćni Dodik i radojičići”.
Do
prije dvije godine Sapunica je plijenila pažnju blještavilom scene, brzim
promjenama Potemkinovih sela/gradova/fabrika/uspjeha/političke moći/nadmoći/…
U
poslednje dvije godine, kulise su sve pohabanije, poderanije, na pojednim
dijelovima scene ih i nema; Glavni junaci sapunice bez hepienda su sve
potrošeniji/izraubovaniji/ostarjeli; Dijalozi su im preplitki i lišeni svakog
smisla. Monolozi još i više. Gledanost je dramatično pala.
Čak
su i reprize nekako presive i bljutave.
Međutim,
najvjerniji gledaoci iz Regije Opozicija, poistovjetili su se sa svojim Junacima.
Žele biti “Dodik na minut” po svaku cijenu; Ma može i neko od radojičića, važno je jedino osjetiti dio
te moći, bogatstva i nepodnošljive lakoće rušenja svega što pod ruku dođe.
Jednostavnije
rečeno, i u opozicionim redovima je dovoljan broj radojičića
koji podržavaju/obožavaju Dodikovu politiku, bilo da je ona ultralijevo,
ultradesno ili u kanti za otpatke.
Što je najtragičniji mogući kraj
bilo kog komada, pa i ovog iz Trash produkcije.
