piše:
Slobodan Vasković
Paradoks
je naša turobna stvarnost: Režim je pao bez veće borbe, ali nema ko da ga naslijedi.
Niti to kome pada na pamet.
Opozicija
postoji “na papiru”; U stvarnosti riječ je o heterogenoj skupini preživljenih
nazovistranaka (političkih leševa), sastavljenih “s koca i konopca”. Mahom od pojedinaca, čiji je jedini interes
zadovoljavanje ličnih ambicija po svetim principima skorojevića, željnih
dokazivanja u pejzažima iz kojih su utekli. Uškopljenici s predumišljajem.
Tokom višegodišnjeg varvarskog napada na sistem
društvenih vrijednosti i upravljanja institucijama po principu mentalne pornokratije,
“Opozicija” je stoički ćutala iz nekoliko razloga:
-
Ni sami ne poznaju drugačiji način vladanja,
-
Režim im je ostavio dovoljno prostora da prežive, držeći ih
izolovanim njihovim sopstvenim (“opozicionim”) strahovima, frustracijama, plitkošću,
kukavičlukom, potpunim nedostatkom volje da se pokrenu,
-
Osovinsko zatvaranje od svijeta progresa, koje je Režim
efektno sproveo, podržala je snažno i “Opozicija”, ne suprotstavljajući mu se,
jer je to bio izvanredan način da ne moraju djelovati, niti se pomjerati iz ugodne
pozicije salonskih kritizera. Koja je potpuno zadovoljavala njihove sujete,
nesrazmjerno velike spram kapaciteta kojim raspolažu. Ako se ta količina uopšte
može podvesti pod pojam kapacitet.
Djelovanje
opozicije je princip istrošenog, zahrđalog Matrix-a, koji energiju naroda troši
za preživljavanje/rad nekoliko nikom potrebnih dijelova, nesposobnih/nedovoljnih
da ikada više postanu snažan mehanizam.
Čelnici Režima nisu državnici, ali nisu to ni čelnici “Opozicije”.
I jednima i drugima anesteziranje različitosti mišljenja i
nametanja njihovih ličnih ciljeva kao opštih svim sredstvima, jedini je zadatak.
S tim, što su se čelnici Režima za te ciljeve izborili Nasiljem i sijanjem
Straha, a čelnici “Opozicije” ih pratili u mjeri u kojoj im to dozvoljavaju
njihove nevelike snage. I mentalne i organizacione.
Put ka tiraniji u Republici Srpskoj jeste utaban velikom
podrškom naroda, njenom zloupotrebom. Međutim, nikako ne treba izgubiti iz vida
i da je “Opozicija” vrijedno radila na tom putu, ne čineći ništa da spriječi izgradnju
Koridora koji je odveo sve u potpunu propast.
“Opozicija” je bezrezervno podržala i poništenje svih društvenih
odnosa – od političkih, preko privrednih, do ekonomskih i finansijskih, kao i
privatizaciju i uništenje institucija.
Oni su gotovo bez riječi prešli preko činjenice da pojedini ministri
u Vladi RS imaju sudske sertifikate da su presuđeni kriminalci; “Opozicija” je
u skupštinskim klupama sjedila i djelovala sa presuđenim kidnaperima, a sada sa
kupljenim “Papcima”; Ćutali su i ćute o silovanju institucija, koje se javno
prikazuje kao rijaliti “Veliki Brat”.
Uvijek su svoje nečinjenje pravdali pozivanjem na institucije,
njihovim poštovanjem, što je najobičnija laž. Upravo su te institucije srušene
i njihovom voljom i podrškom, koja se ogleda kroz navedene činjenice.
U “Opoziciji” je potpuno iskorijenjen buntovnički mentalitet,
a princip vladanja u nazovistrankama koje čine tu grupaciju istovjetan je onom
u partijama sa značkom Režima.
Režim je izgubio i vrijeme i prostor i snagu. Ali opstaje,
jer nema ko da ga ukloni.
“Opozicija”
ne želi ni vrijeme ni prostor, a ni vlast, jer ne znaju šta će sa njom. Jer
neće odgovornost. Jer su takvi kavi jesu poslednje uporište Režima; Zadnji oslonac,
koji sprečava njegovo definitivno rasipanje.
“Opozicija”
neće iz Gulaga, zato što u samo tako izolovanom prostoru pojedinci koji je vode
znače nešto. U svijetu progresa, ne bi ih bilo ni u fus noti.
Pluralizam
nije samo najveći neprijatelj Režima, već i “Opozicije”.
Breme vođenja nacije ovdje nema ko da preuzme. Niti želi.
Nacija je dekapitirana.
