Još jedna godina koju su pojele Gnusobe

piše: Slobodan Vasković

1.

Pojeli su još jednu godinu i nehajno obrisali rukavom višak masnoće preliven preko halapljivih usta, razmazan sve do zadriglih podbradaka.

2.

Ogromna većina pristala je na samoponiženje - proždiranje njihovog vremena kao prirodan tok u kojem se necivilizacijski pir vladajućih Spodoba bespogovorno prihvata ravnodušnošću leševa, koje obducent skalpelom/sjekirom/satarom para i lomi: Uzduž i poprijeko, vadeći im sve organe, režući sa svake strane, svjestan da nikakvog otpora neće biti.

3.

Ocjena protekle godine u suštini je nekrologija, jeziva zbirka “životopisa” onih koji su “na nogama” prihvatili upokojenje iako još nisu stigli na red kod Kosca. 

4.

Gnusobe su pojele godinu, razvratno divljajući; U kratkim epizodama predaha od prežderavanja nasilno otetim vremenom, mahnito su se obračunavali sa nešto preostalih buntovnika. 

5.

Buntovnici su butnovni bez mnogo šanse za uspjeh, jer većina, koju žele da otrgnu iz svojevoljnog samoindukovanog samrtnog grča, nije ni gorda, ni ponosna, još manje sklona bilo kakvoj vrsti drskosti; Čak ni primisli da su išta više od neosjetljivih fosila, koji neće ispasti ni iz kakvog ormana, već su rasuti po prostoru na kojem se Nakarade, Nemani i Rospije nadmeno razmeću, ne obraćajaći nikakvu pažnju na krckanje kostiju ispod njihovih nogu.

6.

Nakaze hitro i brutalno reaguju na svaki rijetki disonantni šum, neusklađen sa melodijom koju isijava pucanje kostiju.

7.

Rulja podaničkog mentaliteta (čiji su “najbolji” izdanci “ovjenčani” palanačkim mentalnim sklopom i neizostavnim “Pavlovljevim sindromom”) u koaliciji je sa vlastodršcima; Štiti ih i omogućava Gnusobama da kroz svjetinu prolaze kao kroz prašinu, ne plašeći se ni najmanje da bi bar negdje mogli zapeti, zaplesti se, pasti….

8.

Nadolazeća će biti pojedena kao i prethodna; pir propraćen patološkim, morbidnim monologom jednog lica, direktno usmjerenim na razaranje preostalih preslabo zaštićenih mozgova.

9.

Sve što se “živi” (suštinski se ne živi već vegetira, pod teškim bombardovanjem otrovnim lažima, čekajući kraj kao spas) posledica je petnaestogodišnjeg strateškog, sistematičnog, efikasnog varvarskog napada na sistem društvenih vrijednosti; Njegovo svjesno razaranje i  uništenje institucija, pomnoženo sa nasilnim anesteziranjem različitosti mišljenja, izrodilo je beskarakternu, ogavnu, jezivu, nasilnu kastu Gnusoba, nametnulo njihove lične ciljeve kao opšte, i proizvelo masu Mrtvih Duša, nesposobnih za bilo kakav pokret, kamoli drskost ispoljavanja različitosti djelovanja. 

10.

Nesnošljivost se iskazuje čak i prema mikronskim tragovima buntovničkog mentaliteta; Istrebljenje je riječ godine za nama.

11.

Oni koji su otišli su se spasili; Na putu su i preostali koji drže do sebe, svijesti da svoje vrijeme, svoje godine ne trebaju prinijeti na pladnjevima stolovima pohlepnih, nenajedenih  Nakarada, Nemani i Rospija.

Palanačka otužna legenda: Mile Maljutka

piše: Slobodan Vasković

1.

Mnogi se pitaju zašto na Kontramitingu, koji je organizovao režim, nije govorio Milorad Dodik, iako je pozivan na binu nekoliko puta?

2.

Palanačka otužna legenda kaže da nije bilo potrebe, jer je govorio njegov alter ego - Pero Maljutka, koji je, svojevremeno, sasvim dobro zaradio lažno se predstavljajući kao Milorad Dodik. 

3.

Shodno navedenoj Palanačkoj otužnoj legendi pitanje je da li je falsifikovani dokument, lažno predstavljen kao “Program reformi BiH”, u Skupštinu dostavio Pero Maljutka, predstavljajući se kao Dodik ili je to, pak, učinio lično Dodik ili neko od njegovih savjetnika?

4.

Sudeći prema sadržaju “dokumenta”, preciznije, prema onom što fali u sadržaju, a nedostaje više od njegove polovine, može se zaključiti da je ponovo dejstvovao Pero! 

Doduše, ni Dodiku nije baš za vjerovati, pa bi istraga, detaljna, trebala pokazati ko je dostavio falsifikovan dokument u Skupštinu, kojim je ta ista Skupština, nakon usvajanja zakjučaka o falsifikovanom dokumentu, definitivno srušena.

5.  

Dok Palanačke otužne legende poprimaju nove tugaljive dimenzije i dalje ostaje pitanje zašto nije govorio Dodik?

Zato što Kontramiting nije bio podrška njemu, njegovoj laži da nije potpisao ANP-e, već Nasilniku Draganu Lukaču, što je svojevrsno poniženje za Dodika, bio Maljutka ili ne!

6.

Dodik je bar to shvatio pa se nije pojavio na bini; Imitator je preuzeo mikrofon, pa i cijeli “entitet”.

7.

Uz to, Kontramiting bio je podrška nasilju u parlamentu, a prisustvo Dodika takvom skupu, bez obzira na izostanak sa bine, jeste javna demonstracija potpore i dodatno ohrabrenje fizičkim napadima na narodne poslanike koje strateški izvodi Lukač.

8.

Dodik nije glup, daleko je od toga; Štaviše, riječ je o vrlo visprenom Negativcu koji je, izvan svake razumne sumnje, shvatio da bacanje “Antraksa” sa bine Primorcima (primorani da dođu na Kontramiting) u lice, dodatno srozava njegov izopačeni kredibilitet. 

9.

Zato se nije smijao, uprkos tome što se Ž. C., valjda zbog “antraksa”, “valjala” od smijeha kao maljutka.

10.  

Ili nije antraks u pitanju, već je Ž.C. do suza nasmijala činjenica da Dodik, koji zaista nije glup, jeste ispao pravi klen dolaskom na skup na kojem je akcenat stavljen na podršku nasilju u parlamentu, nasilju bez presedana i nasilniku Lukaču, a ne lažnoj priči o nedostavljanju ANP-a.

11.

Na ovom mjestu još jedno pitanje - Ko je “smjestio” nekoliko “maljutki” i bar sedam kila “antraksa” Dodiku, transferišući ciljeve Kontramitinga iz podrške Dodiku u podršku Lukaču?

“Crveni kombi”!

12.

Sa bine su se čule i veoma opasne prijetnje! Vrlo vrlo opasne. Iza kojih stoje Lukač i “Crveni kombi”, a Dodikovo prisustvo im je dalo pokroviteljski status.

13.

Ukoliko se realizuje bilo koja od prijetnji ispaljenih sa Kontramitingaške bine ka preciznim ciljevima, odgovornost će ponijeti Dodik, koji u toj situaciji neće više biti doživljen ni kao “Maljutka”, ni Klen, već Naredbodavac Nasilja!

14.

Dodik je na Kontramitingu baš isponižavan: ismijan, namagarčen, skrajnut; Uz sve to doveden u situaciju da bude optužen za najavljeno nasilje koje će Lukač i “Crveni kombi” prije ili poslije realizovati. U to nema dileme - riječ je o neljudima, spremnim na svako zlo.

15.

Nije bolje Mile Maljutka ni zaslužio - s kim si takav si!

16.

I za kraj - dok Mile Maljutka smišlja kako da se izvuče iz kanalizacije u koju su ga Lukač i “Crveni kombi” umočili preko glave, Nasilnik iz parlamenta, osim novih nasilnih napada, sprema i novu čistku ono malo preostalih Dodikovih kadrova u policiji. 

Nakon trijaže, Dodik će se, kao i obično, pretvarati da je za sve to znao, da je čistku odobrio, iako ga niko ništa nije pitao. 

Godišnjica slamanja mirnih protesta građana i terora nad svima koji traže istinu o ubicama Davida Dragičevića i kaznu za njih

piše: S.V.

Navršena je tačno godina dana otkako je na Trgu Krajine-Davidovom trgu održan poslednji veliki skup neformalne grupe “Pravda za Davida”.

Te večeri, 30.12.2018., skup je razbijen brutalnom policijskom silom, hapšenjima građana, koji su se te večeri okupili na gradskom trgu.

Nasilničkom akcijom slamanja mirnog građanskog protesta komandovao je Dragan Lukač, ministar unutrašnjih poslova RS.

Bio je to jedan u nizu skupova na kojima je zahtijevano da se otkriju ubice dvadesetjednogodišnjeg mladića Davida Dragičevića.

Te noći je poslednji put u Banjaluci bio Davor Dragičević, otac ubijenog Davida, koji se od hapšenja spasio tako što se uspio skloniti na nepoznatu lokaciju, odakle je otišao u Austriju.

Od 30.12.2018. godine MUP RS zabranio je okupljanja grupi “Pravda za Davida” na Trgu Krajine, mada o tome ne postoji nikakav zvaničan dokument.

Nastavljen je progon ljudi koji i dalje zahtijevaju da se otkriju ubice i kazne za njih; MUP RS je, bez ikakvog osnova, podnio desetine prijava protiv onih koji traže da se zločin riješi, pri tom opstruišući istragu teškog ubistva Davida Dragičevića.

David Dragičević otet je 18.03.2018. u centru Banjaluke, potom je mučen i ubijen, a njegovo tijelo pronađeno je 24.03.2018. na ušću Crkvene u Vrbas. 

Istraga o ubistvu nije pokrenuta sa mrtve tačke, ne dozvoljava to postupajući tužilac Dalibor Vrećo, a brojni su dokazi koji upućuju da su u ubistvo i njegovo zataškavanje umiješani pojedini pripadnici MUP RS.

Prije tačno godinu dana Igor Radojičić, gradonačelnik Banjaluke, lažno je optužio građane koji su protestvovali da su oštetili opremu postavljenu na bini za doček Nove 2019.; Nadležno tužilaštvo istragom je utvrdilo da je Radojičić tada rekao neistinu. On se zbog toga nije izvinio građanima, što je jasan pokazatelj o kakvoj moralnoj nakazi je riječ. 

Iz arhiva: Lukač tužio Republiku Srpsku i MUP RS i dobio 40.000 KM odštete (presuda-dokumenti)

piše: Slobodan Vasković

Dragan Lukač, ministar unutrašnjih poslova RS, presudom Osnovnog suda u Banjaluci, od 01.08.2001. godine, dobio je 40.000 KM odštete od Republike Srpske i Ministarstva unutrašnjih poslova RS, na čijem je čelu od kraja 2014. godine.

Presuda mi je dostavljena iz Suda na osnovu Zahtjeva o pristupu informacijama. 

Objavio sam detalje o Lukačevoj tužbi i presudi koju je dobio protiv RS i MUP RS 29.05.2018. godine, ali nije naodmet podsjetiti na njega uoči 30.12.2019., kada je godišnjica brutalnog policijskog slamanja mirnih protesta građana zbog ubistva Davida Dragičevića.

David Dragičević otet je 18.03.2018. u centru Banjaluke, potom je mučen i ubijen, a njegovo tijelo pronađeno je 24.03.2018. na ušću Crkvene u Vrbas. Ubice nikada nisu otkrivene, jer to ne dozvoljavaju Lukač i njemu podređeni beskičmenjaci iz policije i pravosuđa, a imaju i podršku politike.

Duže od dvadeset mjeseci progonjeni su, po Lukačevom nalogu, sistematično, uporno i nemilosrdno, svi koji i dalje zahtijevaju da se ubice, među kojima su i pojedini pripadnici policije, pronađu i kazne u skladu sa zakonom.

Takođe, Lukač je pesnicom udario i narodnog poslanika Draška Stanivukovića na sjednici parlamenta 23.12. ove godine, ali ni to nasilje nije osuđeno, već mu je pružena podrška beskičmenjaka iz vladajuće kaste, te čak organizovan miting podrške Lukaču, što nije ništa drugo do podrška nastavku nasilja.

Lukač je tužio RS i MUP RS po nekoliko osnova:

-za pretrpljeni fizički bol tražio je odštetu od 15.000 KM

-za pretrpljeni strah tražio je odštetu od 13.000 KM

-za duševne bolove radi umanjenja opšte životne sposobnosti tražio je odštetu od 30.000 KM

-na ime naruženosti tražio je odštetu od 5.000 KM.

Lukač je, uočljivo je iz njegove tužbe, ukupno tražio 58.000 KM odštete, plus kamate, ukoliko bude presuđeno u njegovu korist.

Sud je presudio u Lukačevu korist, koji je u to vrijeme bio šef Specijalne jedinice MUP RS, i odlučio da mu dodijeli odštetu od ukupno 40.000 KM.

Tih 40.000 KM presuđeno je u njegovu korist po nekoliko osnova:

-za pretrpljeni fizički bol dobio je 9.000 KM odštete 

-za pretrpljeni strah dobio je 6.000 KM odštete

-za duševnu bol radi umanjenja opšte životne sposobnosti dobio je 20.000 KM

-na ime naruženosti dobio je svih 5.000 KM, koliko je i tražio.

Dodijeljen su mu i kamate, kao i sudski troškovi u visini od 1.100 KM.

Prihvatanje/Potpisivanje ANP-a je najznačajniji događaj u BiH u 2019. godini

piše: Slobodan Vasković

1.

Najznačajniji događaj u godini na izmaku jeste potpisivanje/usvajanje ANP-a (Program reformi BiH, 19.11.2019.) koji označava početak brzog pristupanja BiH u Alijansu.

2. 

ANP je alatka na putu ka Alijansi, ali je njegovo usvajanje značajno, jer je Milorad Dodik godinama, posebno u poslednjoj, tvrdio da nikada neće, ne samo potpisati, već ni poslati čak ni prazan papir u NATO, “jer bi to značilo aktivaciju MAP-a”.

Bizaran je sada već njegov nevjerovatan zahtjev (06.09.2019.) upućen NATO “da povuče odobrenje dato Bosni i Hercegovini da podnese Akcioni plan za članstvo (MAP), da ne bi NATO bio glavni razlog zašto u BiH ne funkcionišu institucije“, da bi na kraju odustao od tog, zatim i svih svojih zahtjeva po tom pitanju, potpuno “okrenuo ćurak”, okrenuo leđa Rusiji, kojoj je otvoreno težio i potpisao ANP, koji, osim zadataka iz pet oblasti, predviđa i formiranje Apelacionog suda BiH.

3. 

Upravo Dodikov Kopernikanski obrt čini potpisivanje dokumenta (to je bila i državna obaveza) najznačajnijim događajem u 2019. godini.

4.

Taj akt izazvao je niz drugih događaja, među kojima je i formiranje Savjeta ministara, gotovo 14 mjeseci nakon održavanja izbora, oktobra 2018. godine.

5.

Takođe je uzrokovao definitivno urušavanje Narodne skupštine RS, jer Dodik jeste potpisao ANP, ali ne želi to javno da prizna, kako bi spriječio razotrkivanje sloma sopstvene “politike”, koja se poslednjih godina zasnivala, isključivo, na odbacivanju svake primisli o NATO putu BiH, praćenom insisistiranjem na proruskoj orijentaciji.

6.

Kako bi sakrio sopstveni zaokret, potpisivanje ANP-a, Dodik je u Narodnu skupštinu uputio samo dio potpisanog dokumenta, falsifikujući i tih manje od 50 posto stvarnog dokumenta, brisanjem značajnih dijelova.

Parlament je prihvatio falsifikovan, nepotpisan, dokument, raspravljao o njemu, usvojio zaključke o njemu i tako srušio sam sebe; Preciznije, vladajuća skupštinska većina srušila je, svjesno, Narodnu skupštinu, stavljajući podanički mentalitet i služenje moćnom pojedincu iznad važnosti institucije.

7.

Na taj način, entitet je i definitivno postao privid, jer ne postoji više, sem kao imenica; Egzistira jedino Dodikov Režim koji je esenciju institucija isisao iz njih i transferisao u ruke nekolicine moćnika.

8.

Degenerativni proces poništenja institucija i njihovog svođenja na oruđe u rukama pojedinaca, koji traje godinama, zaokružen je i završen urušavanjem skupštine, samim tim i entiteta, jer je parlament njegov ključni temelj.

9.

Lažirani dokument izazvao je i nasilje u parlamentu, što je označilo poravnavanje “terena” na kojem su preostale ruševine Skupštine.

Nasilje je tim gore, jer je nasilnik ministar unutrašnjih poslova, koji je udario narodnog spolanika: Na taj način potvrđeno je dodatno da je entitet privid, da ne postoji nikakva zakonodavna vlast, već samo Režim, a pojedinci koji ga čine preuzeli su sve ingerencije zakonodavne, ali i pravosudne (i svake druge) vlasti, jer kada ministar unutrašnjih poslova udari poslanika, on mu je, logikom stvari, već sudio, izrekao presudu i izvršio je.

10.

Režim je već godinama najveći proizvođač lažnih vijesti, lažnih događaja, lažnih akcija, te je bilo neizbježno da nakon urušavanja Skupštine i nasilništva u parlamentu, Režim nastavi sa lažima i lažiranjem, kako bi prikrili poništenje entiteta i činjenično stanje da je RS nestala, a da postoji samo autokratska neofeudalna vlast na određenoj, formalno omeđenoj, teriotoriji, koja je postala privatna svojina nekolicine, voljom beksrupulozne manjine.

11.

Nova laž koja je uslijedila, nakon satiranja parlamenta, jeste miting Režima pod nazivom “Za Republiku Srpsku”.

Sam naziv mitinga je neistinit, jer RS je privid, ali njegove poruke su krajnje opasne i najavljuju nove nasilne akcije Režima.

12.

Na mitingu je data podrška nasilju, nasilnicima, poništenju parlamenta, entiteta i stavljanju manjine iznad svih zakona, čime je potvrđena podjela na kastu nedodirljivih neofeudalaca i kastu neokmetova, privremeno zatečenih/zatočenih, pošto plimni talas Egzodusa poprima snagu cunamija.

13. 

Sa mitniga podrške nasilju i brisanju entiteta upućene su nove prijetnje, čiji je cilj dalje sijanje straha, kojim, kao osnovnim pruđem, Režim uspijeva da vlada već godinama.

14.

Strah je njihovo osnovno sredstvo kojim na uzdi drže potčinjene; Stalno širenje straha je najznačajnija radnja Režima koja, garnirana bezbrojnim izmišljenim vijestima, događajima, neprijateljima, jeste efikasno oruđe za držanje potčinjenih na kratkom lancu.

15.

Međutim, ima i druga strana medalje cijelog ovog procesa - otklizavanje u haos, a na kraju, uvijek, slijedi odgovor potlačenih tlačiteljima; Brzina odgovora, mjerena vremenski, zavisi od brzine shvatanja potlačenih da tlačitelji nemaju toliku snagu kako žele da predstave i da je širenje straha njihovo osnovno oruđe, dok im je stvarna snaga, urpkos nadzoru nad oružanom silom, ipak nevelika spram snage naroda.

16.

To što BiH nezaustavljivo ide u NATO neće spriječiti produbljivanje krize u zemlji u idućoj godini, niti izazivanje brojnih kriznih situacija sa vrlo vrlo neizvjesnim posledicama. 

17.

Nasilje, otvoreno, javno demonstrirano od neofedualaca; Bezakonje koje caruje, prije ili poslije dobiće odgovor i on neće biti nimalo bezazlen, još manje milosrdan.

18.

Potpisivanje ANP-a, ispunjavanje državne obaveze, a, nakon toga, pokušaj da se lažima prikrije taj akt pokazaće se, u vremenu koje dolazi, kao istorijski trenutak kada se u BiH sve okrenulo u pravcu kojem su se oni koji njome gospodare, Neofeudalci, najmanje nadali.

Saša Vasiljević, načelnik Policijske uprave Zvornik, posjeduje kamione, fingira saobraćajne nesreće, naplaćuje napredovanje u “službi”, štiti kriminalce…

piše: S.V.

Stanje u MUP RS je na ivici “pucanja”, jer su se čelnici te privatizovane institucije, pretvorili u tajkune, zloupotrebljavajući ovlasti agencije koja bi trebala da je u službi građana, a, suštinski, je okrenuta direktno protiv njih.

Udaranje narodnog poslanika Draška Stanivukovića smao je vrh ledenog brijega, na kojems toji Dragan Lukač, nasilnik i ministar unutrašnjih poslova.

U njegovu odbranu, samim tim i odbranu nasilja stao je vrh Režima, podržan klijentelističkom mrežom u kojoj je više kriminalaca nego onih koji nemaju “prljave ruke”.

Lukač je, otkako je na čelu MUP RS, multiplikovao svoje bogatstvo - multimilioner je.

Međutim, i brojni drugi vodeći ljudi unutar slomljene institucije sklopili su dilove sa “političarima” i kriminalcima i nezakonitim poslovima stekli bogatstva.

Jedan od njih je i Saša Vasiljević, načelnik Policijske uprave Zvornik, koji posjeduje četiri kamiona za prevoz raznih vrsta roba.

Kamioni voze na području njegove uprave, doslovno njegove, jer je privatizovan, a podređeni mu policajci imaju usmenu naredbu da ih ne zaustavljaju, ne kontrolišu, kao ni terete koje voze.

Vasiljević je izbor Zorana Stevanovića Gladnog, načelnika Zvornika, kriminalca koji je opljačkao sopstveni grad, tako da je potpuno jasno o kakvoj osobi se radi.

  

Drugi “specijalitet” na kojem zarađuje Vasiljević je povlačenje prijava, po raznim osnovama, i “sređivanje” da se anuliraju. Ko ima da plati, taj ne treba da brine za prijavu po bilo kom osnovu.

Prijave se povlače preko policajca Ljubinka Petrovića Bubeta, koji je Vasiljevićev posilni za ovu vrstu posla. 

Treći način zarade je prevara osiguravajućih kuća preko fingiranih saobraćajnih nesreća, koje se režiraju pod budnim okom Vasiljevića.

Za fingiranje su zaduženi policajci Drago Milić  i Ljubinko Petrović.

Nekoliko puta je pokretana istraga zbog ovih nedjela, ali je svaki put zaustavljena - dejstvovao je njegov politički mentor Zoran Stevanović Gladni.

Naravno, naplaćuje se i “napredovanje” u službi - Ko god želi da napreduje u PU Zvornik dužan je da to i plati “Šefu”; U suprotnom, može mu se desiti da bude prebačen u najudaljenije Policijske stanice regije.

Vasiljević je napravio ogromnu kuću u Čelošeku kod Zvornika, koja vrijedi nekoliko stotina hiljada KM, ali ga je, njena izgradnja, koštala nula KM. (nastaviće se)

Opozicija - ili promjena djelovanja ili potpuna marginalizacija

piše: Slobodan Vasković

1.

Opozicija u Republici Srpskoj suočena je sa brojnim problemima koji joj ne dozvoljavaju napuštanje defanzivnog položaja i bolje pozicije za ambijent u kojem bi se doveli do agregatnog stanja alternative i izašli iz gubitničke pozicije stalne opozicije, bez šansi za skorijim preuzimanjem vlasti.

Za takvo stanje značajan dio odgovornosti imaju lideri opozicije u proteklih deceniju i po, koji nisu uspijevali pronaći put do promjene, čak ni u situacijama kada su bili nadomak pobjede.

Višegodišnje greške multiplicirale su se i dovele do osipanja opozicionih stranaka, njihovog članstva, tako da aktuelni lideri imaju vrlo nezahvalnu ulogu spasavanja broda poprilično izbušenog na brojnim mjestima.

Nužno je zbog toga preispitivanje načina djelovanja opozicije, pristupa problemima sa kojima se suočavaju, odnosa prema Režimu, odnosa prema građanima/biračima..., kao i formiranje jasnih i preciznih politika sa kojim bi se suprotstavili lažima, prevarama, manipulacijama, posebno nasilju i nasilništvu totalitarne vlasti, koja njima bjesomučno zatrpava i truje i siluje javno mnjenje.

Uz to, poslednji događaji - usvajanje lažiranog dokumenta u parlamentu, akt kojim je taj dom definitivno razoren i nasilje nad opozicionim poslanikom u skupštini, kao i podrška takozvanih institucija tom nasilju, ukazuju da je zadnji trenutak da Opozicija pokuša da se, u bukvalnom smislu te riječi, pronađe. A zatim pronađe i efikasne načine otpora.

2.

Opozicija u Republici Srpskoj permanentno se obraća Režimu, što je potpuno pogrešno, jer se njih to uopšte ne dotiče, već koriste potpuno pogrešnu opozicionu postavku stvari da bi nastavili sa kršenjem zakona, rušenjem institucija, nasiljem, faslifikovanjem… što je postalo pravilo, u kojem gotovo da nema izuzetka.  

3.

Opozicija se obraća Režimu, bez minimuma šanse da tako promijeni njegovo djelovanje, a za  to vrijeme Režim nastavlja da truje građane kancerogenim napadima, kombinovanim  sa sabijanjem u tor lažnim prijetnjama od izmišljenih neprijatelja i drži na uzdi permanentnim ugrožavanjem egzistencijalnih i svih drugih prava, ne osvrćući se na stavove opozicije; Čak ih teško i nerijetko zloupotrebljava i pretvara u oruđe za masovno trovanje građana lažima, koje su poplavile cijeli entitet. I od kojih nikakva istina ne uspijeva da bar na trenutak izroni iz tog fejkmora.

4.

Opozicija zna da ima posla sa Režimom koji konstantno gazi sve zakone, ali uporni su da to njima kažu, što je samo po sebi besmisleno, umjesto da nađu načina da se obrate narodu i saopšte mu šta zaista Režim čini i ubijede ga da je to pogrešno i pogubno po njih, narod.

Ti načini su razni, disperzija demokratskog, civilizovanog otpora je velika.

5.

Opozicija, ukoliko želi išta da napravi, mora prestati da se obraća Režimu, da krene u narod i ukaže na notornu činjenicu da je zarobljen, ucijenjen, ulovljen u klijentelističke mreže. 

Te mreže, od izbora do izbora, služe za donošenje glasova ulovljenih, ucijenjenih i zarobljenih - Režimu.

6.

Između izbora, one su zarobljeni publikum na koji Režim istresa otrov, bljuje laži, sije manipulacije, što, pomnoženo sa permanentnim nasiljem i egzistencijalnim prijetnjama, koje su svakodnevnica, građane/narod/birače drži u stalnom vanrednom stanju - strahu od Režima. I vjeri da je nepromjenjiv.

Režim se ne libi uništiti egzistenciju (i mnogo gore od toga) svakog onog ko mu se suprotstavi, a za takvo djelovanje razvili su cijeli spektar vulgarnih, bezobzirnih, bestijalnih napada.

7.

Ukoliko opozicija ne promijeni način djelovanja, navedene Režimske alatke će biti efikasne i na sledećim lokalnim, a potom i na opštim izborima i glasovi će se odnijeti ponovo na račune Režima.

8.

Da bi opozicija konačno pokazala da postoji potrebno je da prestane sa besmislenim, jalovim, nepotrebnim obraćanjem Režimu i preispita pozicije u kojima se nalazi, bez lažnog zaklanjanja iza bilo koga/čega. 

Posebno treba da prestanu da se zaklanjaju iza Republike Srpske, koja je od entiteta postala privid, prazan skup, forma bez sadržaja, budući da su njene funkcije, institucije, njihova moć i snaga transferisane gotovo u potpunosti u nosioce tih funkcija, čelnike institucija, koji su potpuno privatizovali iste i tretiraju ih isključivo kao oruđe sopstvene moći. 

Jednostavnije rečeno, kidnapovane su institucije, poništene degenerativnim transferisanjem sistema u ruke nekolicine moćnika; Entitet je rastočen, a njegove granice su postale bodljikava žica logora u kojem je ogromna većina zarobljena od nesavjesne, na svako zlo spremne, oligarhije; Manjine bez ikakvih skrupula. 

Pristajanje na silom nametnutu “Logorsku demokratiju” je duvanje u jedra Režimu, ne bitka protiv njega. 

9.

Da bi se to desilo prvo je potrebno da unutar opozicije definišu Ko je zaista Opozicija. 

U ovom trenutku postoje bar tri nivoa Opozicije: Dio opozicije, njihovih visokih funkcionera, Krtice - kontroliše Dodik i oni su, još uvijek, u redovima opozicionih stranaka, jer im je tako naređeno, a dejstvovaće kada to bude potrebno Režimu.

10.

U drugom dijelu, koji jeste stvarna Opozicija, postoje dva nivoa - jedan čini nekoliko mladih ljudi, od kojih su najizrasliji Jelena Trivić, Nebojša Vukanović i Draško Stanivuković.

Budući da imaju sasvim drugačiji pristup problemima sa kojima se suočava RS i djelovanju protiv Režima od većeg dijela stvarne Opozicije, dovedeni su u situaciju da budu Opozicija u Opoziciji, jer se većinskom dijelu stvarne Opozicije baš i ne dopada njihov način djelovanja, koji im kvari ustaljenu shemu jalovih priča bez ikakvog odjeka, efekta, dobitka.

11.

Zbog toga navedeni Trio i oni koji ih poržavaju imaju protiv sebe dio stvarne Opozicije, kompletan dio opozicije koji kontroliše Dodik, plus cijeli Režim. To je poprilično nezavidna situacija za njih, a upravo su oni uspjeli da se iskažu i predstave kao udarna igla stvarne Opozicije. 

12.

Neophodno je da Opozicija raščisti sopstvenu avliju, konačno prestane sa trulim kompromisima i trpljenjem Dodikovih krtica u svojim redovima, potom da definiše poziciju Trivić/Vukanović/Stanivuković i, zajedno sa njima, krene u dalje procese, koji su sve, samo ne laki. Sizifovski su gotovo, u to nema dileme.

Režim je prepoznao vrijednosti Trija, opasnost koju oni nose po njega i krenuo svim sredstvima na njih; U disperziji - od najprljavijih, preko pokušaja formiranja sopstvenog Režimskog Trilinga koji bi parirao Opozicionom, pa do otvorenog nasilja, koje neće stati, jer prijetnje su, nakon fizičkog napada u parlamentu, nastavljene. Štaviše, postale su još opasnije i najavljuju užasnije nasrtaje od viđenih.

Ako Režim priznaje snagu opozicionog Trija, a priznaje, najmanje što bi Opozicija trebala učiniti je to isto, a nadogradnja njihovog djelovanja bila bi značajan pomak.

13.

Dosta toga moglo bi i trebalo da se radi istovremeno na nekoliko ravni, a ne jedno za drugim, kako se procesi, neophodni za oživljavanje, omasovljenje i jačanje opozicije, ne bi  otegli unedogled.  

14.

Nužan je, za početak, bar jedan radikalan iskorak - definitivni izlazak iz razorene Narodne skupštine RS, koji će Režim, izvjesno, iskoristiti za novu neistinu o navodnoj izdaji RS, ali i kojeg će se uplašiti, jer opozicija neće više biti ta koja daje legalitet i legitimitet njihovom permanentnom gaženju zakona i razaranju institucija.

Na taj način stvarna Opozicija bi se konačno javno Legitimisala.

15.

Režim bi tako ostao sam sa sobom, što je za njih najneprijatnija moguća situacija, ma šta oni rekli o tome. 

16.

Tek nakon tog postupka, konačnog izlaska iz parlamenta, opozicija dobija priliku za stvarni susret sa samom sobom, potom i sa građanima; Susret u kojem mora da čuje narod, njegove nevolje, prioritete…, a da, potom, na osnovu onog što sazna, formira jasne i čvrste politike sa kojima bi možda mogli na lokalne izbore.

17.

Opozicija više ne bi trebala prihvatati izlazak na izbore pod dosadašnjim uslovima, pošto su unaprijed poraženi; Razlog je jednostavan - koliko god Opozicija osvoji glasova, Režim ima i načina i mogućnosti da ih anulira i, krađom, pretvori u svoju pobjedu. 

18.

Da bi glasanja uopšte bilo, da bi se Opozicija pojavila sa svojim kandidatima na njemu, morala bi zahtijevati promjenu načina izjašnjavanja građana, kako bi se krađe svele na minimum, a Izborni zakon i pravila glasanja garantovali biračima da neće biti pokradeni ili izignorisana (na razne načine) njihova volja, već uvažena i na osnovu nje formirane vlasti. 

19.

To se ne može desiti bez novih pravila i to je ono što bi trebalo da zastupa opozicija. 

20.

Bez ispunjenja pomenuta četiri uslova - potpunog napuštanja razorenog parlamenta RS, razgovora sa građanima i formiranja jasnih politika, sređivanja stanja unutar Opozicije, zahtjeva za poštenim izbornim pravilima - Opozicija nema nikakve šanse da se suprotstavi Režimu i njihovom, do perfekcije, razrađenom načinu ubiranja glasova, koji je u svom većem dijelu nezakonit.

21.

Kako pošteni izbori, po važećim pravilima, nisu mogući pod Režimom, nije naodmet promišljati i o mogućnosti njihovog bojkota, ukoliko ne dođe do promjene pravila i načina glasanja.

22.

Isto tako ništa ne znači ni ostajanje na desnici koju su Dodik, SNSD i njihovi satrapi gotovo cijelu popunili, pa se Opozicija, koja je, takođe, desničarska, bori za opstanak na samoj margini; Nije li jednostavnije zauzeti gotovo potpuno prazan centar?!

Ljevica, kao dio političkog spektra, bitno je primjetiti, zvrji prazna i bez ikakvog eha.

23.

Mnogo toga je što bi opozicija trebalo da učini, a vremena baš i nema previše, gotovo da ga uopšte nema, jer Režim je izazvao egzodus, pa je sve manje naroda, posebno onih u njemu koji bi mogli pokrenuti značajniji otpor nasilnoj i na sve spremnoj vlasti.