piše: Slobodan Vasković
“Najiskrenije ne mogu da shvatim kako je moguće da već dve i po
godine idemo u dobrom pravcu, korupcija se iskorenjuje, više se ne krade na
nabavkama, nemački, arapski i kineski investitori se prosto guraju i sapliću na
ulazu u vladu, neprestano se sklapaju dobri poslovi o kojima nas neprestano
obaveštavaju mediji i premijer lično – a stanje je sve gore i gore. Budžetski
deficit je na astronomskom nivou, spoljni dug neprestano raste, a plate i
penzije se neprestano smanjuju, kako u apsolutnom, tako i u relativnim
iznosima.
A da, znam. To klipove pod točkove bacaju tajkuni i pristalice
bivše vlasti. Kao i oni ljubomorni što je ova vlada (čitaj, premijer) „priznata
i na Istoku i na Zapadu”, što je (ga) poštuju i ruski i američki predsednik i
što preduzeti reformski zahvati daju „najbolje rezultate u novijoj srpskoj
istoriji”. Mislite da karikiram? Ne, nažalost. Samo verno citiram ono što se
poslednjih dana moglo čuti iz usta premijera i njegovih medija”.
Zvučaće vam nevjerovatno, ali autor navedenog citata je Đorđe Vukadinović, apologeta Milorada Dodika i jedan od njegovih pretorijanaca (ves Plašenje Mečke Rešetom) koji već godinama u Republici Srpskoj svakodnevno razvlači tezu da bez Dodika nema ni Republike Srpske.
Citat je dio teksta “Strma ravan”, koji je Vukadinović
objavio u “Politici”, 24.12.2014. godine. Ima i jačih dijelova:
“Sav srpski politički pluralizam se sveo na povremeno
zatezanje konopca između predsedničkog i premijerskog kabineta, kao i nekoliko
satiričnih rubrika, portala i blogova. Medijske slobode i istraživačko
novinarstvo se hrabro demonstriraju na opoziciji i supruzi predsednika države,
a društvena kritika je svedena na stepen koji je postojao u vreme „Vesele
večeri” (i tek u retkim trenucima dobacuje do nivoa „Ošišanog ježa”), kada su se,
takođe, mogli kritikovati „bivši”, kao i neke „retrogradne” društvene pojave
(„nakupci i prekupci”, „birokrate” i „tehnomenadžeri”). Važno je samo da se ne
dira u „zenicu oka”: bratstvo-jedinstvo, rukovodeću ulogu partije – i naravno
Tita.
I kad smo već kod Tita, Aleksandar Vučić bi očigledno hteo da u
sebi objedini simboličke figure i Broza i Zorana Đinđića, a ne zna se koja mu
od njih manje pristaje. S jedne strane, on nastupa kao osvetnik i „božja kazna”
za petooktobarsku političku klasu („lopove i izdajnike”) i iz toga crpu znatan
deo svoje političke podrške. A istovremeno – naročito prema Zapadu i jednom
delu ovdašnje javnosti – sebe pokušava da predstavi kao autentičnog nastavljača
Zorana Đinđića, koji je bio lider upravo tog petooktobarskog prevrata”..
Nema šta, Vukadinoviću je svaka na mjestu,
što se tiče stvarnog stanja stvari u zemlji Srbiji.
Na ovom mjestu postavlja se pitanja: Kako je
moguće da je Vukadinović “progledao” u Srbiji, a i dalje je “slijep” u
Republici Srpskoj, iako sve ono što je napisao o Vučiću i njegovom načinu
vladanja Srbijom, u ovom entitetu traje četiri puta duže?! I četiristo puta je
brutalnije.
Doktor Đorđe postaje Mister Vukadinović čim
u mislima pređe na ovu stranu Drine i odmah zaboravi i srpski politički pluralizam i medijske slobode i
istraživačko novinarstvo i Tita i Partiju i sve zlo koje se
ovdje nanosi.
Da li je razlog metamorfozi honorar, koji
Vučić (za razliku od Dodika) nije Vukadinoviću isplatio na vrijeme, pa ga je
naljutio i prisilio da se za svoja primanja bori oštrom kritikom ili o
iznenandom izlivu prosvijetljenosti u njegov kvazianalitički mozak, pitanje je
na koje nećemo u skorije vrijeme dobiti precizan odgovor. Na kraju krajeva, to
i nije toliko bitno, jer Vukadinović u Republici Srpskoj i dalje nastavlja da
igra nečasnu ulogu dvorskog analitičara, koji poput kakvog isluženog trubadura,
prestravljuje javnost svojim crnim vizijama, ukoliko se Gospodaru ne dopusti da
i dalje radi šta hoće.
I ovih dana Vukadinović, uz sasluženje
Dragomira Anđelkovića, ponovo prijeti pritiscima na Republiku Srpsku, pa i na
Srbiju.
Pri tom duet nijednom jedinom riječju ne
zbori od koga će doći ti pritisci, na koji način će biti usmjereni, koje će
institucije biti njihove mete, šta je to što taktički, a što strateški, treba
preduzeti da se oni preduprijede…
Ništa konkretno, samo valjanje kamenja ispod
jezika lažnih patriota, koji jedino precizno uočavaju da bi cijela ova
geostrateška situacija mogla negativno da se odrazi na redovnost isplate
njihovih honorara. Koje su zaslužili višegodišnjim glorifikovanjem Milorada
Dodika i njegovog Režima, uz stalno plašenje Mečke rešetom i izmišljanje
neprijatelja, protivnika, problema, stalno lažno ukazivanje na pripremu rušenja
entiteta…
Kada iščitate Vukadinovića i Anđelkovića
uočite da su to copy paste izjave od lani, preklani, uvijek date u situaciji
kada Režimu ne ide baš najbolje ili kada je potrebno podržati neki od Dodikovih
jeftinih političkih trikova.
Sada Vukadinović i Anđelković ističu da je
najvažnije da Beograd i Banjaluka budu zajedno u odbrani protiv pritisaka na
srpski narod u BiH?!!!
"Samo autentičnom odbranom
nacionalnih interesa i Republika Srpska i Srbija mogu imati ekonomsku šansu i
budućnost", smatra Anđelković.
Prema njegovoj procjeni, ozbiljne
države, koje brane nacionalne interese na političkom planu, ozbiljne su i na
ekonomskom.
Moglo bi se iz njihovih zapjenjenih izjava
zaključiti da postoje ozbiljni problemi između Srbije i Republike Srpske, i da
oni sada apeluju da se sve to smiri, slegne, razmisli, promisli, osabori… Da
beogradski Tito pruži ruku ovdašnjem Brozu. I uvede ga u Savjet ministara. U
tom grmu leži Bol Vukadinovića, Anđelkovića i ostale plaćeničke beogradske
menažerije.
Dva problema kao ključna navode Vukadinović
i Anđelković – Ukrajinu/odnos Zapad-Rusija i postizbornu podijeljenost društva
u RS.
I Vukadinović i Anđelković kandiduju
Ukrajinu /Rusiju kao problem, samo da bi prikrili stvarne motive svoje
poslednje jadikovke. I jedan i drugi vrlo precizno ciljaju u Savjet ministara
BiH, iako ga ne pominju. Vukadinović i Anđelković imaju samo jedan zadatak -
ukazati na navodu pogubnost neulaska SNSD-a u vlast na nivou BiH i iz toga
izvlače izvedenicu o ugroženosti srpskog naroda u BiH.
Vukadinović smatra da će u 2015.
pritisci na Republiku Srpsku biti pojačani zbog novog sučeljavanja velikih sila
oko interesnih sfera na Balkanu, ali i polarizacije biračkog tijela, kao
posljedice rezultata izbora.
Anđelković smatra da će 2015. godina proteći
u pritiscima EU na Beograd i Banjaluku radi izvlačenja određenih ustupaka, ali
da ne treba nasijedati na tu igru.
"Drugi važan događaj
bili su izbori u BiH, jer su neki želeli da ih iskoriste kao osnovu za
slabljenje Republike Srpske, da posle njih izazovu ozbiljne tenzije, sukobe,
možda i neku narandžastu revoluciju, sa ciljem da oslabe Banjaluku. Pogotovo im
je bio cilj da uklone Milorada Dodika, koji se pokazao kao ozbiljan
oponent", smatra Anđelković.
On napominje da je cijela 2014. godina
prošla u demaskiranju te namjere - "od obraćanja nekih evropskih
poslanika, do raznih projekata, poput najnovijeg iza kog stoje Nemačka i Velika
Britanija o reformisanju BiH s ciljem ubrzavanja evropskih
integracija".
Anđelković smatra da iza svega stoje
pokušaji centralizacije BiH i svođenja Republike Srpske na puku administrativnu
formu, kojom bi bila anulirana njena suštinska državnost.
Anđelković je u svem svom jadu i jedu i
nehotice naveo da Dodik ide u dalju samoizolaciju, jer je najavio rušenje
projekta pomoći BiH, iza kojeg je stala EU na prijedlog Njemačke i Velike
Britanije.
Što se tiče svođenja RS na puku
administrativnu formu, Vukadinović i Anđelković dali su svoj opuni doprinos
tome, nekritički podržavajući Dodika. Kojem, kako se čini, ni Tito ne može
pomoći.
