Piše:
Slobodan Vasković
Prvi
put nakon osam godina u Republici Srpskoj imali smo priliku vidjeti
demonstraciju moći i snage jedne političke partije, a da se ona ne zove Savez
nezavisnih socijaldemokrata.
Skupština
Srpske demokratske stranke, održana 13. aprila, u etno selu Stanišić kod
Bijeljine, pokazala je da se SDS vraća na velika vrata i sa neskrivenom
ambicijom da posle oktobarskih izbora ponovo bude najjača partija u RS. Ta
ambicija uopšte nije bez osnova, a vremenski termin održavanja skupštine u
potpunosti je pogođen, jer je jedan ovakav događaj bio neophodan da bi se
konačno javno pokazalo jedinstvo opozicije. I da je SDS njen neprikosnoveni
lider.
Veoma
je interesantna slika koju je SDS odaslao sa Skupštine - ona je urbana, bez
uobičajenih folklornih elemenata, koji su ranijih godina bili primarna
ikonografija te stranke i asocirali na isključivost i radikalizam, i, što je
podjednako važno, u istupu Mladena Bosića nije bilo ratnih/ekstremnih/radikalnih
pokliča, već je prevladavao pragmatizam i shvatanje realnih političkih
okolnosti, koje kažu da bi svaki secesionistički potez predstavljao (u ovom
trenutku) avanturizam poguban po ovaj entitet.
Ovakva
slika ukazuje da postoje tendencije u vrhu SDS-a ka promjenama i da vema
ozbiljno pokušavaju ići stopama srbijanske Srpske napredne stranke, koja je prva
politička opcija u cijeloj regiji što je shvatila da je rat odavno završio i da
građani i narodi imaju pravo i na sadašnjost i na budućnost, odnosno da im
živote ne treba proćerdati daveći ih u prošlosti, kako bi ih što uspješnije
prodali tajkunima-robovlasnicima.
Koliko
će SDS biti uspješan u takvim nastojanjima sasvim je drugo pitanje i odgovor na
njega moći će se dobiti samo ukoliko uspiju da dođu na vlast. Bez obzira na
demonstraciju moći i snage, koja je evidentna, još je ostalo mnogo mnogo posla
da bi se uspjelo u toj nakani.
Upravo
zbog toga nije bilo milosti za političke protivnike koji su trenutno na vlasti,
što je, iako očekivano, bilo bitno izreći na jednom ovakvom skupu. Da bi se
razbile sve dileme oko mogućeg koaliranja sa SNSD-om, nakon izbora. Takva koalicija
nije u opticaju i stvoren je ambijent “Ili-Ili”, što je jedini način i put da
opozicija savlada vladajući blok.
Svaki
element u tom mehanizmu je bitan - od najvećih do minornih.
I
u SDS-u su to konačno shvatili, jer su se za govornicom promijenili, kao gosti,
predstavnici najvećih, ali i najmanjih stranaka – od potpredsjednika SNS-a Nikole
Selakovića, najbližeg saradnika Aleksandra Vučića, preko Mladena Ivanića (PDP)
i Dragana Čavića (NDP), do Milanka Mihajlice (SRS).
Podrška
Vučićevog SNS-a Srpskoj demokratskoj stranci je sada i zvanična i više nema
dileme koga će Beograd podržati. Ako je dileme proteklih par mjeseci uopšte i
bilo.
Vučić,
a samim tim i cijeli srbijanski vladajući establišment, stali su iza SDS-a i
udružene opozicije, što je jasan pokazatelj biračima za koga treba da se
opredijele. A to je u RS uvijek bio važan pokazatelj.
“Ne
zaboravljamo vreme kada smo bili opozicija i kada su u SDS-u uvek bili prvi
koji su znali da odgovore na svaki naš poziv, na svaku našu slavu, skupštinu. Takve
stvari se ne zaboravljaju, s vama je danas i SNS”, rekao je Selaković.
Pametnom
dosta, uz napomenu da je Mladen Bosić, lider SDS-a, dobio dodatne direktne
garancije o podršci od Aleksandra Vučića, na sastanku koji su održali 07.04.
ove godine u Beogradu.
Za
govornicom SDS-a pojavio se i njen bivši predsjednik Dragan Čavić, sada lider
NDP-a, što je prvi takav politički događaj u Republici Srpskoj. Važnije od toga
je da su Čavić i Bosić, koji ga je naslijedio na čelu SDS-a, ovim događajem
pokazali da razumiju činjenicu da je mnogo važniji opšti interes, od bilo
kakvog njihovog ličnog rivaliteta.
Govorio
je i Momčilo Krajišnik (u ime Asocijacije stvaralaca RS, koja okuplja osnivače
SDS-a sa početka 90-tih godina prošlog vijeka), čime je stavljena tačka i na sukob
između dijela prvog ešalona SDS-a i sadašnjeg rukovodstva.
Obraćanjem
Krajišnika okončane su sve spekulacije da će Asocijacija stvaralaca RS osnovati
političku partiju i kandidovati se na izborima, što bi bio snažan udarac
interesima SDS-a.
SDS
je na stranačkoj skupštini u Bijeljini visoko podigao ljestvicu sopstvenih
nadanja, a u mjesecima koji ostaju do oktobra moraju dostići formu da je i
preskoče.
Uprkos
nespornoj demonstraciji snage i narastajuće moći, SDS mora utegnuti još brojne
šrafove mehanizma kojim upravlja, kako bi savladao SNSD i Milorada Dodika, koji
jesu u slobodnom padu, ali još uvijek dovoljno snažni da se odupru.
Može
se zaključiti da je SDS na skupštini formirao čvrst okvir, a da sada mora
insistirati na detaljima, od kojih su mnogi veoma slabi.
Najveća
slabost SDS-a i dalje je njihova Informativna služba, koja djeluje na
principima iz 90-tih godina prošlog vijeka i stvara mnogo problema, prije svega
u odnosu sa medijima. Spori su, zatvoreni, nekreativni i nerijetko nekorektni
prema medijima, a sve to najveću štetu nanosi njihovom lideru.
Dalje,
SDS još uvijek ne proizvodi dovoljan broj događaja, koji bi pokazali silnu
energiju koja postoji unutar stranačkog tijela,a često se stiče utisak da
pojedini funkcioneri te stranke u javnosti istupaju isključivo radi građenja
sopstvenog rejtinga i pozicioniranja među biračima u odnosu na partijske
kolege, a ne političke protivnike.
Takva
praksa morala bi prestati odmah, jer je logično da svi SDS-ovci protežiraju
isključivo stranku i Bosića, kako bi na taj način formirali “udarnu iglu”
protiv političklih protivnika, a ne dovodili birače u zabunu da li im je iz
SDS-a “bolji Marko ili Janko”, što se prečesto dešava.
Na
ovom polju imaju mnogo toga naučiti od funkcionera SNSD-a, koji i zvanično i
nezvanično i javno i privatno, na svakom mjestu i u svako vrijeme, ističu da je
“ključni cilj pobjeda Milorada Dodika”.
Ovakva
posvećenost nije posledica poltronstva, već svijesti unutar te stranke da će
onaj blok koji bude osvojio poziciju predsjednika RS osvojiti i vlast. Što je
nesporno.
U
SDS-u bi trebali razumjeti da je neophodna i mnogo tješnja saradnja sa ostalim
opozicionim subjektima i sinhronizacija djelovanja i reagovanja na događaje,
koja do sada gotovo da i nije postojala.
Bez
efikasnog rada na ovim detaljima, refleksije Skupštine i inercija iskazane
snage imaće mnogo manje efekte od onih koje, objektivno, zaslužuje.
