Piše: Slobodan Vasković
Prije desetak dana režimski
mediji su „nezvanično“ saznali da je Konzorcijum sastavljen od „Integral
inženjeringa“ i skopske firme „Granit“ dostavio najpovoljniju ponudu za
izgradnju prve dionice autoputa Banjaluka-Doboj. Ponuda je vrijedna 180 miliona
Evra, i za te pare firma Slobodana Stankovića obavezuje se da će izgraditi dionicu autoputa od
Doboja do Prnjavora u dužini od 37 kilometara.
Kad
je Stanković u pitanju moguće je, na osnovu dosadašnjih iskustava sa projektima
na kojima je njegova firma bila glavni izvođač radova, i zvanično i nezvanično
odmah utvrditi nekoliko činjenica:
1)
on
je uvijek “najpovoljniji”,
2) to “najpovoljniji”
uvijek se, tokom radova, raznoraznim varijacijama (što je omiljeni Stankovićev
poslovni termin) uveća brojnim aneksima za 35, 50, 70…200%..., pa pita dođe
skuplja od tepsije,
3) Stanković nikada nije nijedan posao završio u roku
(Čemerno, Banjaluka-Gradiška, zgrada Administrativnog centra...).
Dalo bi se tu još
zvanično/nezvanično nabrajati, ali i ove tri stavke sasvim su dovoljne da se
zna sa kim opet RS ima posla.
U „nezvaničnoj“ vijesti
režimskih medija najviše „bode oči“ okrugla cifra ponuđača-180 miliona Evra, ni
cent gore, a ni dole. Drugu
najpovoljniju ponudu dostavio je konzorcijum "Dena", koji čine firme
iz Kazahstana i Turske, koji tvrde da bi istu dionicu izgradili za 183,6
miliona evra. Češka kompanija OHL, sa “Niskogradnjom” Ljube Ćubića, ponudila je
da dionicu autoputa od Doboja do Prnjavora izgradi za 194 miliona evra, a
austrijski "Štrabag" za 199 miliona evra…
Bilo
je tijesno, pretijesno čak, a za nastavak ove nezvanično/zvanične priče veoma
je bitna “legenda” koja kola svijetom građevinaca, kao i činjenica da je
Stankovićeva ponuda posljednja otvorena.
“Legenda”
kaže sljedeće: Prilikom otvaranja ponuda za izgradnju Mahovljanske (najljepše,
najneefikasnije i najbesmislenije) petlje cijelu igru vodio je Mile Bajalica,
tadašnji (sada bivši) savjetnik ministra Nedeljka Čubrilovića. Zadnju je
pročitao ponudu “Niskogradnje” Ljube Ćubića i ona je bila najniža! Kako se svi
u takvim situacijama ponašaju džentlmenski, niko nije provjeravao šta je
pročitano, te je Ćubić dobio posao. Međutim, nakon uspješno dodijeljenog posla,
procurile su informacije da je Bajalica samoinicijativno, tokom čitanja, snizio
Ćubićevu ponudu za 2 miliona evra, te je tako učinio najpovoljnijom. Nakon toga
su nekoliko dana Ćubićevi inženjeri i ekonomisti usklađivali jedinične cijene
sa ukupnom (pročitanom) cijenom.
Stanković,
koji je tada izgubio posao, ali ne i pamet i lukavost, (nezvanično) dobio je
(sredio) priliku da njegova ponuda bude zadnja pročitana oko izgradnje ceste od
Prnjavora do Doboja i posao je dobio!
Nezvanično,
stručnjaci iz ove oblasti tvrde da je Stankovićeva cijena potpuno nerealna, te
da njegova firma (Granit je tu samo ambalaža) ovaj posao nikako ne može uraditi
za 180 mil Evra i za tri godine. Realna cijena izgradnje ceste od Prnjavora do
Doboja (opet nezvanično) je između 200 i 220 miliona Evra.
Bice
interesantan i stav EBRD, jer je ponuda iznad vrijednosti kredita, koji iznosi
150 miliona Evra, a praksa je u nekim slučajevima, (kada primljene ponude
premašuju vrijednost kredita), pokazala da Banka odustaje od kreditiranja.
