Piše: Slobodan Vasković
Vrh SDP-a BiH bespovratno se pozdravio
sa Željkom Komšićem. Na pres koneferenciji, upriličenoj nakon još jednog
ritualnog „ubistva“, članovi Predsjedništva SDP-a, na čelu sa Zlatkom
Lagumdžijom, izgledali su kao da prisustvuju sopstvenoj sahrani. Izgled primjeren
trenutku, jer SDP BiH je sahranjen, a na njegovim razvalinama preostala je
jedino samostalna trgovinska radnja Zlatka Lagumdžije. Licemjerstvo šefa
stranke, emitovano kroz njegove patetične uzdahe (Komšiću prijatelju, žao nam
je, računaj na nas, ali putuj sa srećom...), samo su dodatno pojačali izrečeni doživljaj.
Vrh te stranke djelovao je kao nokautiran, poražen bez ostatka i bez nade za
još jednu borbu povratka; otužna slika jada i teškog poraza (do juče) jedne od
najjačih stranaka u BiH.
Spisak SDP-ovih „Mrtvih duša“
uvećan je tako za još jednu, vrlo kredibilnu stavku, s tim što je ovaj put
nakon Komšića na tom kontu i cijela partija.
Broj unutarpartijskih žrtava
Zlatka Lagumdžije toliko je veliki da on „s ponosom“ može ponijeti titulu
najefikasnijeg postdejtonskog političkog (masovnog) ubice. MVP Killer odstrijelio je cijeli „Goli otok“ isfabrikovanih
unutarstranačkih neprijatelja, čiji je jedini grijeh bio što su imali stav,
koji u tom trenutku nije korespondirao sa Lagumdžijinim. Po istom obrascu
stradali su Nijaz Skenderagić, Nijaz Duraković, Miro Lazović, Bogić Bogićević,
Nermin Pećanac..., te bezbrojni drugi manje poznati članovi SDP BiH; sve njih MVP Killer hladnokrvno je i javno
odstrijelio čim bi i posumnjao da im je u podsvijesti zametnuta klica otpora njegovim,
bilo političkim bilo ekonomskim/interesnim, htjenjima.
Lagumdžija je tako detaljno,
sistematično i nemilosrdno unutar SDP-a BiH izvršio temeljnu asanaciju stranke,
uništavajući intelektualnu kremu te partije, a rupetine koje su ostajale iza
svakog novog „trofeja“ krpio je desetinama/stotinama poletaraca/poltrona za
jednokratnu upotrebu, čiji je jedini partijski/umni/politički/životni zadatak
bio da što glasnije misle i viču „Da Šefe, tako je Šefe, bravo Šefe“!
Posljednji „Kapitalac“ Željko
Komšić nikako se ne može podvesti pod „intelektualnu kremu“ SDP-a BiH, još
manje pod stavku „političkog vizionara“, ali ima kvalitet koji nikog od
„odstrijeljenih“ nije krasio: populizam mu je urođen. Taj endemski populizam,
pojačan njegovom priprostošću/jednostavnošću, istupima na ivici „uličnih“,
često ničim opravdanom emotivnošću, svojeglavošću, tvrdoglavošću..., ali
itekako razumljiv i jasan običnom svijetu, uzdigao je Komšića do neslućenih
visina i priskrbio mu preko 330 hiljada glasova, koji su od njega stvorili
političku činjenicu potpuno nezavisnu od SDP-a BiH i politike te stranke.
Koliko je Komšić zaista zaslužio takvo i toliko povjerenje sada je potpuno
nebitno, ali je itekako važno da su njemu oproštene sve Lagumdžijine lovine,
premda je ćutao dok ih je njegov sadašnji „Katil u pokušaju“ jednog po jednog
eliminisao. A onda je došao red na njega, jer u SDP-u BiH nikog iole snažnijeg
i vrijednog udara na Lagumdžijinom nišanu nije bilo.
Komšić nije politički vješt (čak
je vrlo nevješt), ali zato su mu instinkti za preživljavanje besprijekorni. Sa
par jednostavnih, nerezonskih poteza (martovska ostavka-nepodržavanje Sporazuma
Lagumdžija-Ćović o presudi „Sejdić-Finci“-zahtjev za brisanjem iz članstva SDP)
potpuno je razorio Lagumdžijin filigranski napad na njega, koji se sastojao u
svakodnevnoj marginalizaciji najpopularnijeg SDP-ovca, kontinuiranim
poniženjima niskog intenziteta, sistematskim nipodaštavanjem značaja u biračkom
tijelu...
Nije Komšić svojim postupcima
razorio samo Lagumdžijin napad, već i napadača, ali i stranku. (Paradoks je da
SDP BiH zbog ove krize tone kao kamen, a da se, recimo, desila obrnuta
situacija u kojoj bi Lagumdžija išao van, a Komšić preuzeo organizaciju,
stranka bi se vratila bez problema na pozicije iz oktobra 2010. godine).
Lagumdžija je izgubio bez obzira
na to kakva će biti dalja politička sudbina Željka Komšića: jednostavno više
nije moguće ničim braniti toliki broj „ubistava“ u stranci! Uprkos političkoj
vještini kojom nesumnjivo raspolaže, Lagumdžija je ostao bez ijednog jedinog
odgovora, nakon razarajućeg Komšićevog kontraudara.
Naravno, Lagumdžija će reći/zaključiti
i sljedeće: K... J... Komšića, ostala mi je firma, ali to nije ono što mu
treba, jer ta firma sada je pred stečajem i moć koju njen Šef trenutno
posjeduje veoma je ograničenog roka trajanja-do narednih opštih izbora
maksimalno. A to je ono od čega se Lagumdžija ježi, jer je u protekloj deceniji
učinio sve da se dovede u situaciju u kojoj odlučuje o sudbinama, a nakon što
je sebi priskrbio takav ambijent, on se topi kao mjehur od sapunice. Uz to,
desilo mu se da ga je ulovila i na zid, kao trofej, zakucala njegova lovina.
Lagumdžija je potcijenio
Komšića, držeći ga političkim fićfirićem i uopšte nije bio spreman ni pripravan
na njegovu kontraekstenziju. Ispostavilo se da je Komšićev politički „slobodni
stil“ (grub, eksplozivan, nepredvidiv) mnogo efikasniji od Lagumdžijinog
prefinjenog „grčko-rimskog“ pristupa. Ispostavilo se i da Komšićeva grubost u
ovom slučaju nije baš posve posljedica „kratkog fitilja“, već svjesno i
proračunato ubačena u igru, što se pokazalo suptilnijim političkim potezom od
svih koje je njegov protivnik do sada u ovoj situaciji povukao.
Komšić je prebacio potpuno igru
u Lagumdžijin dio terena i naložio ga na lomaču koju je ovaj njemu pripremio u
SDP-u: sada se lider stranke mora braniti ne od Komšića, već težine njegovog
odlaska; gasiti sve češće vatre, koje će, prije ili kasnije, postati veliki
uništavajući požar, a manevarski prostor za djelovanje potpuno mu je sužen, jer
protiv sebe ima sve: od medija, preko osvete željne međunarodne zajednice,
(koju je izigrao kao posljednje naivce, rušeći Platformu koju su mu oni mimo
svih zakona i Ustava „ukovali“), do ostalih lokalnih političkih subjekata, koji
sjede na tribinama i navijaju za što veći destrukciju unutar SDP-a. Što je,
itekako, uzela maha.
