Pacerova sicilijanka

Piše: Slobodan Vasković

Dio međunarodne zajednice pozicionirao je Aleksandra Džombića, premijera Republike Srpske, kao moguću alternativu predsjedniku ovog entiteta Miloradu Dodiku. Takav postupak stranog faktora slobodno se može okarakterisati kao potez iznuđen u agoniji nemogućnosti da se Dodik “stavi pod kontrolu” (kao što je nekad bio), i privoli/primora da odstupi sa političkih pozicija na kojima se nalazi posljednjih gotovo šest godina. Igranje stranaca na Džombića suštinski je fingiranje “borbe” protiv Dodika, jer aktuelni premijer u bilo kakvom sukobu sa predsjednikom RS može samo biti pometen bez milosti. Džombić je kao “pik” međunarodne zajednice “vaskrsnuo”, nakon što su se uvjerili da “komunistička osovina” Nebojša Radmanović - Igor Radojičić (do daljnjeg) ne planiraju “Oktobarsku revoluciju”, čak ni u situaciji kada ih Dodik otvoreno ponižava. A to čini već jako jako dugo. Jednostavnije rečeno, Radmanović i Radojičić se ne usuđuju otvoreno sukobiti sa Dodikom, procjenjujući da bi u tom sudaru doživjeli tešku kalvariju. Istina, ni Dodik ne bi prošao bez oštećenja, ali je, bez dileme, još uvijek mnogo jači od “petooktobaraca”, koji to jesu u mislima, dok sa djelima čekaju “neka druga vremena”.

Džombić je tako postao “prirodni izbor”, pošto se i igranje na Nikolu Špirića kao mogućeg “kalifa umjesto kalifa” pokazalo kao politička burleska, iz prostog razloga što potpisnik ovih redova ima veći “uticaj” unutar SNSD-a od rashodovane političke frajle, što tehnički predsjednik Savjeta ministara BiH svakako jeste.

Činjenica je i da Radmanović, Radojičić, pa i Špirić, najviše vole “zmije hvatati” tuđim rukama, te su “širokogrudo” prepustili Džombiću ulogu “alternativca”, kako bi testirali “petarde” na Dodikovoj debeloj koži. Tu ulogu Džobić je, u skladu sa svojim mentalnim sklopom političkog diletanta, objeručke prihvatio. Posljednjih nekoliko mjeseci on intenzivno radi na stvaranju, sebi lojalne, frakcije unutar SNSD-a, pri tom ne štedeći budžetska sredstva kako bi taj cilj i ostvario. Džombić ima određenu podršku među kadrovima SNSD-a, koje je on udomio u, mahom, finansijskim institucijama i agencijama. Riječ je o mladim ljudima, koji su mu vjerni i koji Dodikove kadrove tretiraju kao “primitivne seljačine”. Uz to, Džombić, koristeći snagu budžetskih sredstava kojima kao premijer raspolaže, pokušava među tajkunima naći podršku. Tu primarno tipuje na Gavrila Bobara, bijeljinskog profitera, čijoj firmi “Elvako” je prije nekoliko dana dodijelio 6,5 miliona KM, bez ikakvog obezbjeđenja tog kredita. Džombićevo igranje na Bobara nije uopšte “promašena investicija”, već je, dapače, navođeno iz redova međunarodne zajednice, koja bijeljinskog tajkuna već odavno drži pod kontrolom i, bezrezervno, ga smatra svojim igračem. Bobar je pozitivno odgovorio na Džombićeve “migove”, što zbog para, što zbog velikih problema koje ima u Opštinskom odboru stranke. Uz to, on je svjestan da će ga Dodik otpisati, ako izgubi i sljedeće lokalne izbore u Bijeljini, pa Džombićevo frakcijašenje doživljava kao rezervni položaj. Džombićev “igrač” je i Mićo Kraljević, narodni poslanik iz Vlasenice, koji u istočnom dijelu RS intenzivno radi na “omasovljenju” premijerove unutarstranačke struje.

Kota “Bobar” alternativcu Džombiću bitna je iz još jednog razloga: to je srpska novinska agencija SRNA, u koju bijeljinski tajkun ima kvalitetetan upliv, jer je izvjesni Stojadin Knežević, direktor Agencije, njegov čovjek. Džombić je politički potpuno neobrazovan, ali je, svakako, u proteklim godinama naučio šta znači moć medija, gledajući kako Dodik, koji suvereno vlada gotovo svim glasilima u ovom entitetu, najveće političke i ekonomske laži i prevare pretvara u aksiome nacionalnog interesa i njegove “odbrane”. Poučen tim iskustvom, krenuo je u stvaranje sopstvenog medijskog carstva, formirajući grupaciju ličnih megafona. Džombićev medijski strateg je Zoran Šarenac, vlasnik lista “Ekstra magazin” i direktor firme ‘Pres komerc’, koja je izdavač banjalučkog “Fokusa”. Džombić ulaže velike pare u ove medije, kao i u “Novi Reporter”, koji vodi Igor Gajić. Međutim, to su bačene pare, jer uticaj ovih listova se ne proteže čak ni do njihovih parkinga, dok je SRNA, uprkos Bobarovom uplivu u nju, potpuno pod Dodikovom kontrolom. Džombić je, ipak, napravio jedan kvalitetan “medijski iskorak”, budući da je “iznenada” postao čest i rado viđen gost na Alternativnoj televiziji. A to već nije mali zalogaj, jer ATV je, uprkos brojnim objektivnim i subjektivnim problemima u kojima se nalazi rukovodstvo kuće, još uvijek veoma respektabilan medij. (Koliko dugo će to još biti, sasvim je drugo pitanje, pošto je i Nedeljko Čubrilović, ministar saobraćaja i veza u Vladi RS, uspio da se ATV-u nametne kao “sagovornik bez kojeg se ne može”.)

Bez obzira na uspješno ukotvljavanje unutar ATV-a, Džombićeva strategija na ličnom projektu prelaska iz pozicije “Dodikovog blagajnika” u poziciju “Dodikovog suparnika”, propala je prije nego što je i počela. Džombić nema nikakve šanse, a lako mu se može desiti da na kraju ove političke parodije, završi poput Mirka Stojića, koji je dobio pet godina robije, jer je u jednom trenutku povjerovao da je ravan Dodikovim savjetnicima za rekonstrukciju Palate predsjednika. Da stvar bude sočnija, isti ti Dodikovi savjetnici na toj rekonstrukciji zaradili su (najmanje) tri puta više od Stojića.