piše: Slobodan Vasković
Vladajući režim u Republici
Srpskoj potpuno je dezorijentisan, izlomljen iznutra, i veoma uplašen za svoju
sudbinu u bliskom vremenu koje je pred nama. Dva događaja u potpunosti su
ogolili sve rak rane oligarhije, koja još uvijek relativno čvrsto drži poluge
vlasti, primarno zahvaljujući nedjelovanju određenih stranaka što nezasluženo
skrbe prefiks opozicioni, negoli sopstvenoj sposobnosti: Prvi, što je u punom
svjetlu pokazao „staklene kosti“ režima, jeste odlazak opozicije na pres
konferenciju u Beograd, a drugi, koji je kapilarno ogolio njegovo bolesno,
samoživo, primitivno, nasilno i zločinačko lice svakako je bezočni udar na BN
TV.
Oba ova događaja pokazala su da
režim u svom tkanju nema rupe, već tunele i provalije, koje ni na koji način više
ne može zatvoriti, te da ga od brzog sloma trenutno najviše čuva dobrovoljna
politička hibernacija SDS-a.
Odlazak opozicije u Beograd, ad hoc osmišljen, nedovoljno
pripremljen, zamišljen više kao sitna dnevna provokacija režima nego kao neki „projektovani
udar“, izazvao je pravu histeriju u vladajućim krugovima, pa je najobičnijoj, (sto
puta već viđenoj sličnoj) pres konferenciji dao gigantske razmjere i značaj,
koji objektivno nije zasluživala. Ali, u strahu su velike oči, zbog čega režim
čak i talasiće tretira kao cunami.
Napad
režima na opozicionare koji su se zaputili u Beograd bio je do te mjere histeričan,
da se u jednom trenutku činilo da će se sve raspasti samo od sebe, te da će se
vladajuća oligarhija ugušiti u sopstvenom bijesu. “Neprijatelji RS, strani plaćenici,
zavjerenici, rušioci…”, samo su dio kvalifikacija na račun opozicionara, koji
su se drznuli da saopšte kako će put Beograda. (Cijeli ovaj primitivni vokabular
dodatno je garniran prijetnjama, ucjenama, “prijateljskim” pozivima opozicionarima
da odustanu od presa u Beogradu).
Stihija
prljavštine, koju su produkovali kastrati režima, klimaks je doživjela u izjavi
Nikole Špirića da nije očekivao da će “Beograd za opoziciju iz RS biti ono što
je Budimpešta bila za opoziciju Srbije” u vrijeme vladavine Slobodana
Miloševića.
Pozicioniranje
Beograda kao neprijateljskog grada i paljenje prekodrinskih mostova, osim grča
straha, pokazuje i da ovdašnji režim više ne čuva Baščelikovo jaje u institucijama
Srbije, već da iste te institucije doživljavaju kao neprijateljske, svjesni da
je u njima zapisan i njihov kraj. Definitivno.
Loši
odnosi zvanične Banjaluke i Beograda, posljedica su zaključka tamošnjih vlasti
da je ovdašnja nomenklatura tek “repriza” načina vladanja (i pljačkanja) dojučerašnjih
gospodara Srbije, te da istrage o putevima kriminala DS-vlasti, bez ostatka
vode u Banjaluku. (Teška distanca Beograda od Banjaluke nakon toga nametnula se
sama od sebe, kao nužan politički potez, odnosno zaokret).
Nekreativnost
režima, korištenje bezbroj puta viđenih, izanđalih obrazaca napada, bjesomučna
histerija i potpuno odsustvo opreza prilikom kvalifikovanja zvaničnog Beograda,
ukazuje na njegovu potpunu dezorganizovanost i nedostatak vizure kako djelovati
u vremenu što dolazi. Jednostavnije rečeno, režim više ne zna “kud udara”, a to
je najopasnija situacija i po njih, ali i po njihove protivnike, jer ukazuje da
se nalazimo tek koračić od anarhije, u kojoj će pojedinci iz vladajuće kaste “uzeti
zakon u svoje ruke” i fizički se obračunati sa svima koji im se čine opasnim po
njihovo kriminalom stečeno bogatstvo.
Samo
je pitanje dana kada će režim “pustiti krv” nekom od protivnika.
Dešavanja
oko odlaska opozicije u Beograd (ali i oko BN TV) pokazala su i da je režimska
medijska mašinerija definitvno raspukla na dvije strane: na jednoj se nalaze
mediji koje kontroliše Željko Kopanja (Nezavisne novine, Glas Srpske, RTRS),
dok je na drugoj strani ostala SRNA, kojom vlada Pero Simić.
Kopanja je uvidio da je histerija protiv opozicije kontraproduktivna i, dan
prije odlaska, naložio potpunu obustavu udara i prelazak na “ignor varijantu”,
dok je SRNA nastavila sa bolesnim atacima. (Oko BN TV Kopanjini mediji se nisu
uopšte oglašavali, a SRNA je, očekivano, otkrila “reketaše”).
Odustajanje
Kopanjinih medija od “nož varijante” došlo je prekasno, jer je opozicija dobila
ogroman publicitet, koji su znalački iskoristili na održanoj pres konferenciji,
budući da je taj dan bila najvažniji i najemitovaniji sadržaj u medijima u
BiH/RS.
Ipak, režim nije jedina žrtva
sopstvene kampanje, već je ubjedljivo najveći, i to višestruki, gubitnik cijele
ove priče SDS i njen lider Mladen Bosić. Bosić je, (izmišljajući da su mu
upućene prijetnje), pokušao tim potezom opravdati svoj neodlazak, predstaviti
se Miloradu Dodiku kao partner, slomiti opoziciju i minimizirati njihov nastup,
te događaje oko napada na BN TV baciti potpuno u drugi plan, što je veoma nisko
od političara koji pledira na mjesto lidera opozicije.(Koliko nisko su pali, svjedoči podatak da je Nikola Špirić pun hvale za njihove poteze).
Na kraju se ispostavilo da nije
postigao nijedan od zacrtanih ciljeva, te da je, što je šokantno, on tek puko
sredstvo u rukama nižerangiranih činovnika stranke, koji pokazuju neskrivene liderske
ambicije.
Bosić je, bez dileme, salonski
političar; djeluje u njegovim gabaritima, prestravljen je od svakog poziva za
izlaskom izvan tih zidina; riječju, teško je obolio od političke agorofobije, i
jedino želi da se ni on ni stranka uopšte ne kreću. (Za one kojima je ovo
preoštra ocjena, može se to reći i drugačije: Bosić je solidan političar za
švedsko društvo, ali ovo je BiH, što će reći zvjerinjak. Ako nisi predator,
onda si lovina, čak i hijenama iz sopstvenog čopora).
Bosićevo agorofobično djelovanje
nanijelo je veliku štetu SDS-u, jer ostavljaju utisak stranke bez sadržaja, snage,
ideje, u odnosu na koju čak i one čuvene „guske iz magle“ djeluju odlučno i
znaju šta i kud hoće.
Stvarne opozicione stranke, čiji
su šefovi održali pres u Beogradu, nakon najnovijeg špirićevskog gafa SDS-a (može svakako, samo ne pošteno), morale bi
redefinisati svoj stav prema ovoj partiji i konačno reći da Bosića i njegovo
jato ne doživljavaju iskrenim, stvarnim opozicionarima?! (Posebno, zbog
činjenice da su ove partije, za razliku od SDS-a pokazale potpunu
opredijeljenost u borbi protiv režima). Na taj način bi napokon izašli iz
pozicije „malih (ali neželjenih) partnera“, koje SDS ucjenjuje svojom „veličinom“
i spoznajom da (kako trenutno stoje stvari) PDP, DP, SRS..., ne mogu nikako
doći u poziciju vlasti bez njih.
Svako dalje prihvatanje SDS-ovih
ucjena besmisleno je, kontraproduktivno i štetno po njih, zato što im ni ovaj
mazohistički pristup ne garantuje da će ih Bosić u vremenu koje dolazi izabrati
za partnere. Štaviše, to je vrlo teško za očekivati, jer bi u toj
(hipotetičkoj) situaciji SDS morala da preuzme odgovornost za RS i stanje u RS,
što im ne pada na pamet, pošto je to situacija od koje im se ledi krv u žilama.
Stvarne opozicione stranke bi,
ograđujući se konačno od SDS-ove špirićevštine,
dodatno dobile na kredibilitetu, masovnosti i popularnosti, a Bosićevoj
partiji bi zadali snažan udarac i istjerali je na čistinu, na kojoj bi brzo
morala da se odluči u kom će pravcu dalje ići, jer svako nekretanje na tom
mjestu značilo bi za SDS prelazak iz laganog truljenja u galopirajuće kaliranje
glasačkog mesa. Ujedno, takvim potezom bi PDP, DP, SRS..., stavili do znanja da
im je opšti interes važniji od partijskog/ličnog i sebi širom otvorili vrata za
koaliranje sa ovdašnjom verzijom srbijanskih naprednjaka, čije bi se
uspostavljanje u RS trebalo desiti do kraja ove godine.
Takav potez opozicije višestruko
bi dobio na značaju, jer je došlo do značajne promjene na medijskoj sceni RS,
budući da je BN TV (kako se čini) zauvijek izgubljena za režim i njenog
čelnika, kojem je jezik sile, primitivizma, mržnje, prijetnji i ucjena,
maternji. U ovom grmu leži veliki, dugoročni i (gotovo) nerješivi problem
vladajuće oligarhije, jer potpuno otvaranje BN TV za sva mišljenja, udarac je
koji okoštala, nenarodna i teško kriminalizovana struktura vlasti ne može
kompenzovati. Čak ni brutalnim napadom i zloupotrebom institucija protiv
najjače medijske kuće u ovom entitetu.
BN TV postala je (maltene preko
noći) najmoćnija platforma otpora režimu, koja mnogo snažnije utiče na javno
mnenje u RS i od stvarne opozicije i od otužnih makijavelista iz SDS-a, što je
proizvelo potpuno novi ambijent u ovom entitetu; ambijent u kojem se (napokon) svakodnevno
može čuti i mišljenje drugačije od onog „skuvanog“ taj dan u istrošenim
laboratorijama režima.
Vlado Trišić, ma šta ko (među
kojima sam i ja) o njemu i njegovim određenim
postupcima mislio, stvorio je vrlo respektabilan medij, koji, što je za aktuelnu
političku situaciju najbitnije, ima u narodu opšteprihvaćen prefiks srpski.
Zbog toga je kriminalna oligarhija u panici - kritike (lažne) srpske politike režima
stižu sa medija kojeg javnost doživljava srpskim i nikakva psihotična, jadna,
nedostojna..., antipropaganda tu konstataciju ne može poništiti. U takvoj
situaciji ne vrijede šuplji obrasci odbrane o „neprijateljskom djelovanju“ koje
dolazi iz „Svijeta, Sarajeva, Beograda, Zagreba...“, ne vrijede ni difamiranja,
bijedne konstrukcije, brutalni pritisci, orkestrirane prijetnje. Ne vrijede
zato što iza BN TV, za razliku od banjalučkog režima, stoji zvanični Beograd i
tamošnja najjača stranka, koja za svoj politički uspjeh uveliko ima zahvaliti
bijeljinskoj TV kući.
Vezani tekst:
SDS u paklu nekretanja
Vezani tekst:
SDS u paklu nekretanja
