Nezvanično: Ko se zadnji čita najpovoljnije se čita

Piše: Slobodan Vasković

Prije desetak dana režimski mediji su „nezvanično“ saznali da je Konzorcijum sastavljen od „Integral inženjeringa“ i skopske firme „Granit“ dostavio najpovoljniju ponudu za izgradnju prve dionice autoputa Banjaluka-Doboj. Ponuda je vrijedna 180 miliona Evra, i za te pare firma Slobodana Stankovića obavezuje se da će izgraditi dionicu autoputa od Doboja do Prnjavora u dužini od 37 kilometara.

Kad je Stanković u pitanju moguće je, na osnovu dosadašnjih iskustava sa projektima na kojima je njegova firma bila glavni izvođač radova, i zvanično i nezvanično odmah utvrditi nekoliko činjenica:

1)   on je uvijek “najpovoljniji”,

2)   to “najpovoljniji” uvijek se, tokom radova, raznoraznim varijacijama (što je omiljeni Stankovićev poslovni termin) uveća brojnim aneksima za 35, 50, 70…200%..., pa pita dođe skuplja od tepsije,

3)   Stanković nikada nije nijedan posao završio u roku (Čemerno, Banjaluka-Gradiška, zgrada Administrativnog centra...).

Dalo bi se tu još zvanično/nezvanično nabrajati, ali i ove tri stavke sasvim su dovoljne da se zna sa kim opet RS ima posla.

U „nezvaničnoj“ vijesti režimskih medija najviše „bode oči“ okrugla cifra ponuđača-180 miliona Evra, ni cent gore, a ni dole. Drugu najpovoljniju ponudu dostavio je konzorcijum "Dena", koji čine firme iz Kazahstana i Turske, koji tvrde da bi istu dionicu izgradili za 183,6 miliona evra. Češka kompanija OHL, sa “Niskogradnjom” Ljube Ćubića, ponudila je da dionicu autoputa od Doboja do Prnjavora izgradi za 194 miliona evra, a austrijski "Štrabag" za 199 miliona evra…

Bilo je tijesno, pretijesno čak, a za nastavak ove nezvanično/zvanične priče veoma je bitna “legenda” koja kola svijetom građevinaca, kao i činjenica da je Stankovićeva ponuda posljednja otvorena.

“Legenda” kaže sljedeće: Prilikom otvaranja ponuda za izgradnju Mahovljanske (najljepše, najneefikasnije i najbesmislenije) petlje cijelu igru vodio je Mile Bajalica, tadašnji (sada bivši) savjetnik ministra Nedeljka Čubrilovića. Zadnju je pročitao ponudu “Niskogradnje” Ljube Ćubića i ona je bila najniža! Kako se svi u takvim situacijama ponašaju džentlmenski, niko nije provjeravao šta je pročitano, te je Ćubić dobio posao. Međutim, nakon uspješno dodijeljenog posla, procurile su informacije da je Bajalica samoinicijativno, tokom čitanja, snizio Ćubićevu ponudu za 2 miliona evra, te je tako učinio najpovoljnijom. Nakon toga su nekoliko dana Ćubićevi inženjeri i ekonomisti usklađivali jedinične cijene sa ukupnom (pročitanom) cijenom.

Stanković, koji je tada izgubio posao, ali ne i pamet i lukavost, (nezvanično) dobio je (sredio) priliku da njegova ponuda bude zadnja pročitana oko izgradnje ceste od Prnjavora do Doboja i posao je dobio!

Nezvanično, stručnjaci iz ove oblasti tvrde da je Stankovićeva cijena potpuno nerealna, te da njegova firma (Granit je tu samo ambalaža) ovaj posao nikako ne može uraditi za 180 mil Evra i za tri godine. Realna cijena izgradnje ceste od Prnjavora do Doboja (opet nezvanično) je između 200 i 220 miliona Evra.

Bice interesantan i stav EBRD, jer je ponuda iznad vrijednosti kredita, koji iznosi 150 miliona Evra, a praksa je u nekim slučajevima, (kada primljene ponude premašuju vrijednost kredita), pokazala da Banka odustaje od kreditiranja.

Dojsijeva poslanica Srbima: Montevideo Bog te video

Piše: Slobodan Vasković

Nakon što je nahranio gladne, napojio žedne, izliječio bolesne i gubave, vratio vid slijepima, salio stravu prepadnutima, pogasio požare, doručkovao, obavio fiziološke i ostale potrebe, Milorad Dodik pozabavio se i globalnim bezbjednosnim problemima, svjetskim ekonomskim zavrzlamama, regionalnim tričarijama i bh. virozom.

Uklesao je u stranice jedne dnevne novine svoje najnovije isprazne mudroserine zbog kojih je, između ostalih, Putin svakako poskočio od sreće, jer ga je Laktaški Vidjelac pohvalio, posebno njegov plan o odbrambeno-bezbjednosnom štitu. „Rusiju doživljavamo kao našeg najvažnijeg partnera u ekonomskom i ne treba da bude iznenađenje, u političkom smislu“, obradovao je rusko-srpske mase Dodik, koji do prije par godina nije izlazio iz dupeta zapadnih diplomata, sa akcentom na američke stražnjice. Ali, sve se mijenja pa i destinacije Dodiku omiljenog debelog mesa. (Ipak, ne budite naivni, i dan danas on tajno posjećuje i one stare predjele).

Iako je SveVidjelac Gospodar Planete (bar se tako doživljava), ipak bi rado nos, pa i cijelu glavu do ramena, zaburio i u određenu prekodrinsku srpsku guzu, po mogućnosti predsjedničku. Navikao čovjek u vrijeme Borisa Tadića, ali mu se, valjda zbog dubine doživljaja, omakla kardinalna greška u izbornoj procjeni, te je vlasnika najnovije srpske predsjedničke stražnjice nazvao „političkim pobačajem“, koji je još uz to, prema Dodiku, i „idiot“. Sada pere usta varikinom (Rastvor natrijumhipohlorita namijenjen izbjeljivalju i dezinfekciji).

“Bila bi tragedija da se odnosi Srbije i Republike Srpske baziraju na personalnom odnosu. Ti odnosi moraju da budu čvršći”, “pronicljiv” je Dodik, ne pojašnjavajući što tu zajebanciju sa Tomom Nikolićem, vlasnikom njemu (trenutno) nedostupne sjedalice, ne riješi preko Putka?! (Nazove on fino šefa Rusije i kaže mu da ga interesuje debelo meso te i te vrste, sa te i te adrese, i ukoliko mu to ne svrši, on će ga otkačiti “i u ekonomskom i ne treba da bude iznenađenje, u političkom smislu“, pa neka se Putin onda zamisli nad svojom i sudbinom Rusije i neka proba da ne izvrši nalog iz Centrale).

Tomobojažljivi i blagoglagoljivi Dodik odjednom je postao kritičan prema ranijem srbijanskom Glavodupcu Tadiću, te sasiječe njegovu kosovsku politiku u korijenu, a i dublje.

"Vidimo da je Srbija sada u procesu konstituisanja nove vlasti, ali isto tako Srbija je godinama u traganju za sobom, u političkom smislu. Srbija je bila podložna uticajima sa strane u kretanju prema EU. Veoma nekritično u uslovima kada ta ista Evropska unija oduzima Srbiji Kosovo, a vi idete s njima u proces pregovaranja", reče Dodik, koji namjerava (fizički) iskorijeniti socijalu u Republici Srpskoj, oduzimajući im i posljednju koricu nečega što su žvakali i prežvakavali, kako bi dobio kredit od MMF-a (u čijim parama su i one iz EU) i pokrpio provalije u budžetu njegovog ekonomskog čuda.

Nakon što se namlatio prazne slame za desetoricu, Vidjelac je, na kraju balade, onako “za raju” (ovo “za raju” tukne mi na Teheran, ali fakat nemam druge riječi), izveo još jedno Čudo i pretvorio RS iz Multietničkog entiteta u Državu, na šta zabezeknuti narod samo zinu.

“Na Balkanu imaju dvije srpske države. Osim Srbije, to sigurno jeste i RS, i po definiciji iz Dejtona i po definiciji iz Montevidea”, reče ON.

Šta da kaže običan srpski siroma(h), sem - Montevideo, Bog te video - i nastavi da čeka nove Dojsijeve ploče.

Lagumdžijin zadnji lov

Piše: Slobodan Vasković

Vrh SDP-a BiH bespovratno se pozdravio sa Željkom Komšićem. Na pres koneferenciji, upriličenoj nakon još jednog ritualnog „ubistva“, članovi Predsjedništva SDP-a, na čelu sa Zlatkom Lagumdžijom, izgledali su kao da prisustvuju sopstvenoj sahrani. Izgled primjeren trenutku, jer SDP BiH je sahranjen, a na njegovim razvalinama preostala je jedino samostalna trgovinska radnja Zlatka Lagumdžije. Licemjerstvo šefa stranke, emitovano kroz njegove patetične uzdahe (Komšiću prijatelju, žao nam je, računaj na nas, ali putuj sa srećom...), samo su dodatno pojačali izrečeni doživljaj. Vrh te stranke djelovao je kao nokautiran, poražen bez ostatka i bez nade za još jednu borbu povratka; otužna slika jada i teškog poraza (do juče) jedne od najjačih stranaka u BiH.

Spisak SDP-ovih „Mrtvih duša“ uvećan je tako za još jednu, vrlo kredibilnu stavku, s tim što je ovaj put nakon Komšića na tom kontu i cijela partija.

Broj unutarpartijskih žrtava Zlatka Lagumdžije toliko je veliki da on „s ponosom“ može ponijeti titulu najefikasnijeg postdejtonskog političkog (masovnog) ubice. MVP Killer odstrijelio je cijeli „Goli otok“ isfabrikovanih unutarstranačkih neprijatelja, čiji je jedini grijeh bio što su imali stav, koji u tom trenutku nije korespondirao sa Lagumdžijinim. Po istom obrascu stradali su Nijaz Skenderagić, Nijaz Duraković, Miro Lazović, Bogić Bogićević, Nermin Pećanac..., te bezbrojni drugi manje poznati članovi SDP BiH; sve njih MVP Killer hladnokrvno je i javno odstrijelio čim bi i posumnjao da im je u podsvijesti zametnuta klica otpora njegovim, bilo političkim bilo ekonomskim/interesnim, htjenjima.

Lagumdžija je tako detaljno, sistematično i nemilosrdno unutar SDP-a BiH izvršio temeljnu asanaciju stranke, uništavajući intelektualnu kremu te partije, a rupetine koje su ostajale iza svakog novog „trofeja“ krpio je desetinama/stotinama poletaraca/poltrona za jednokratnu upotrebu, čiji je jedini partijski/umni/politički/životni zadatak bio da što glasnije misle i viču „Da Šefe, tako je Šefe, bravo Šefe“!

Posljednji „Kapitalac“ Željko Komšić nikako se ne može podvesti pod „intelektualnu kremu“ SDP-a BiH, još manje pod stavku „političkog vizionara“, ali ima kvalitet koji nikog od „odstrijeljenih“ nije krasio: populizam mu je urođen. Taj endemski populizam, pojačan njegovom priprostošću/jednostavnošću, istupima na ivici „uličnih“, često ničim opravdanom emotivnošću, svojeglavošću, tvrdoglavošću..., ali itekako razumljiv i jasan običnom svijetu, uzdigao je Komšića do neslućenih visina i priskrbio mu preko 330 hiljada glasova, koji su od njega stvorili političku činjenicu potpuno nezavisnu od SDP-a BiH i politike te stranke. Koliko je Komšić zaista zaslužio takvo i toliko povjerenje sada je potpuno nebitno, ali je itekako važno da su njemu oproštene sve Lagumdžijine lovine, premda je ćutao dok ih je njegov sadašnji „Katil u pokušaju“ jednog po jednog eliminisao. A onda je došao red na njega, jer u SDP-u BiH nikog iole snažnijeg i vrijednog udara na Lagumdžijinom nišanu nije bilo.

Komšić nije politički vješt (čak je vrlo nevješt), ali zato su mu instinkti za preživljavanje besprijekorni. Sa par jednostavnih, nerezonskih poteza (martovska ostavka-nepodržavanje Sporazuma Lagumdžija-Ćović o presudi „Sejdić-Finci“-zahtjev za brisanjem iz članstva SDP) potpuno je razorio Lagumdžijin filigranski napad na njega, koji se sastojao u svakodnevnoj marginalizaciji najpopularnijeg SDP-ovca, kontinuiranim poniženjima niskog intenziteta, sistematskim nipodaštavanjem značaja u biračkom tijelu...

Nije Komšić svojim postupcima razorio samo Lagumdžijin napad, već i napadača, ali i stranku. (Paradoks je da SDP BiH zbog ove krize tone kao kamen, a da se, recimo, desila obrnuta situacija u kojoj bi Lagumdžija išao van, a Komšić preuzeo organizaciju, stranka bi se vratila bez problema na pozicije iz oktobra 2010. godine).

Lagumdžija je izgubio bez obzira na to kakva će biti dalja politička sudbina Željka Komšića: jednostavno više nije moguće ničim braniti toliki broj „ubistava“ u stranci! Uprkos političkoj vještini kojom nesumnjivo raspolaže, Lagumdžija je ostao bez ijednog jedinog odgovora, nakon razarajućeg Komšićevog kontraudara.

Naravno, Lagumdžija će reći/zaključiti i sljedeće: K... J... Komšića, ostala mi je firma, ali to nije ono što mu treba, jer ta firma sada je pred stečajem i moć koju njen Šef trenutno posjeduje veoma je ograničenog roka trajanja-do narednih opštih izbora maksimalno. A to je ono od čega se Lagumdžija ježi, jer je u protekloj deceniji učinio sve da se dovede u situaciju u kojoj odlučuje o sudbinama, a nakon što je sebi priskrbio takav ambijent, on se topi kao mjehur od sapunice. Uz to, desilo mu se da ga je ulovila i na zid, kao trofej, zakucala njegova lovina.

Lagumdžija je potcijenio Komšića, držeći ga političkim fićfirićem i uopšte nije bio spreman ni pripravan na njegovu kontraekstenziju. Ispostavilo se da je Komšićev politički „slobodni stil“ (grub, eksplozivan, nepredvidiv) mnogo efikasniji od Lagumdžijinog prefinjenog „grčko-rimskog“ pristupa. Ispostavilo se i da Komšićeva grubost u ovom slučaju nije baš posve posljedica „kratkog fitilja“, već svjesno i proračunato ubačena u igru, što se pokazalo suptilnijim političkim potezom od svih koje je njegov protivnik do sada u ovoj situaciji povukao.

Komšić je prebacio potpuno igru u Lagumdžijin dio terena i naložio ga na lomaču koju je ovaj njemu pripremio u SDP-u: sada se lider stranke mora braniti ne od Komšića, već težine njegovog odlaska; gasiti sve češće vatre, koje će, prije ili kasnije, postati veliki uništavajući požar, a manevarski prostor za djelovanje potpuno mu je sužen, jer protiv sebe ima sve: od medija, preko osvete željne međunarodne zajednice, (koju je izigrao kao posljednje naivce, rušeći Platformu koju su mu oni mimo svih zakona i Ustava „ukovali“), do ostalih lokalnih političkih subjekata, koji sjede na tribinama i navijaju za što veći destrukciju unutar SDP-a. Što je, itekako, uzela maha.

Krah SDP-a BiH

piše: Slobodan Vasković

Zlatko Lagumdžija je i zvanično politički leš, Željko Komšić ima neke male šanse da preživi, SDP BiH nikada više neće biti ono što je bio i ta stranka nezaustavljivo seli na marginu. Epilog je to višemjesečnih turbulencija u (uz SNSD) najjačoj stranci u BiH.

SDP BiH se pocijepao, bez ikakve šanse da se ikada više sastavi. Sve dobro od javnosti skrivane perverzije „porodice“ isplivale su na površinu, smrdi do neba; sav jad i bijeda domaćih političara i scene uopšte, poput kanalizacije, izlili su se na ulice... I niko se, očekivano, nije iznenadio, niti začudio.

Raskol je najavljen i prije sjednice Predsjedništva SDP BiH. Prvo je Besima Borić, članica tog tijela, rezolutno rekla da neće podržati Sporazum o provođenju presude „Sejdić-Finci“, dogovoren između Zlatka Lagumdžije i predsjednika HDZ-a Dragana Čovića. Isto to ponovio je i Željko Komšić (koji je to najavio još ranije), dok su Alija Behmen i Damir Hadžić izjavili da će nastaviti držati Lagumdžiji „svijeću“ dok god bude imao namjeru i volju da siluje i državu i Federaciju BiH i SDP BiH.

Nakon toga zatvorila su se vrata, sjednica Predsjedništva SDP-a je počela: svađa, teške riječi, još teže optužbe, bijes, mržnja..., prijetilo se ostavkama na sve funkcije, i državne i stranačke (Komšić, Borić, Hasan Bećirović...), Komšića su Lagumdžijini kerberi okarakterisali kao ludaka; „Rekli su mi da sam lud“, izjavio je Komšić novinarima napuštajući sjednicu Predsjedništva SDP BiH (Kakvo dno i politička bijeda Lagumdžijinih sljedbenika);... Komšić nije rekao da li je ugasio svjetlo. A jeste. Forever.

Raskol u SDP-u nije posljedica pomenutog Sporazuma, već je mnogo mnogo dublji. Rješenje za „Sejdić-Finci“, koje su ponudili Lagumdžija i Čović samo je kap koja je prelila punu kacu nezadovoljstva, gorčine i užasa u kojem se, bezmalo, dvije godine krčka znatan dio SDP-ovih funkcionera, gledajući kako Šef od SDP BiH pravi svoju Samostalnu trgovinsku radnju (STR) u kojoj radi šta hoće. Sporazum je samo dobar povod za početak konačnog obračuna, dok stvarni uzroci sukoba leže u činjenici da je Lagumdžija STR SDP u dobroj mjeri pretvorio u logističku bazu brojnih hohštaplera, sjecikesa, tajkuna..., te ostale sumnjive bratije, koja tu stranku vidi kao odlično sredstvo za nelegalno sticanje velikih „bez po muke“ bogatstava, nemajući nikakvog straha od zakona.      

Zato sukob u SDP-u nikako ne treba gledati kao ideološki, još manje kao bitku za sprečavanje poniranja stranke u isključivo nacionalne vode; sukob u SDP-u je borba dva koncepta: mafijaškog i antimafijaškog. To je stvarni uzrok raskola, a „Sejdić i Finci“ su samo malj (vrlo pogodan za ovaj trenutak), kojim strane pokušavaju zatući jedna drugu. Budimo precizni: Lagumdžija i njegovo društvo nemaju nikakve ideologije, vjere, nacije..., već samo inetrese za koje su već žrtvovali SDP-ovu ideologiju, a upravo na oltar prinose i vjeru i naciju; interese za koje su spremni žrtvovati i državu, ne prezajući ni od njenog potpunog rastakanja. Uostalom, kakva je to bulumenta svjedoče broje afere (BH telekom, IFC/IFM; Rudnap...), kao i činjenice da osobe iz najbližeg Lagumdžijinog okruženja koriste okorjele sarajevske kriminalce, kako bi se obračunali sa svojim političkim protivnicima, o čemu postoje čvrsti dokazi.

Kontra priča je grupacija koja smatra da BiH/FBiH nije plijen, već mjesto življenja. Njih predvodi Željko Komšić, za kojeg se može reći sve i svašta, osim da je kriminalac. Međutim, Komšić je predugo čekao: sputan sopstvenim (unutrašnjim) sukobima (svjestan da je, realno, izuzetno popularan u narodu, ali i da je, još realnije, u političkom smislu tek liliputanac), prečesto je zatvarao i oči i uši i usta pred očitom kriminalizacijom i privatizacijom stranke i brzim/prebrzim usponom političara/ („preko noći“) milionera u njen vrh. Plašio se, i to vrlo, da nema snage, znanja, moći da zaustavi pogubne procese, pravdajući nevješto sopstvenu nesigurnost/slabost/strahove, „procjenom“ da mu se metamorfoza SDP-a u mafijašku STR samo pričinjava.

Ispostavilo se da je njegovo oklijevanje bilo pogubno po SDP gotovo u istoj mjeri koliko i Lagumdžijino insistiranje da stranku pretvori u mehanizam za mlaćenje miliona, kojim će upravljati njemu podobni. Nevinih tu nema.

Provjetravanje

piše: Dragan Čavić, predsjednik Demokratske partije i poslanik u NSRS

Igor Radojičić, član SNSD i godinama jedan od prvih ljudi ove stranke nastavlja tamo gdje je Milorad Dodik počeo proljetos, početkom aprila.

Tada je Dodik pompezno najavio da će SNSD očistiti od onih koji su „nesposobni, korumpirani, nemoralni“…

Danas je Radojičić najavio da će SNSD provjetriti od „umornih“.

U periodu između Dodikovog čišćenja i Radojičićevog provjetravanja, jedino što se desilo je verbalna transformacija problematičnih SNSD-ovaca iz „korumpiranih“ u „umorne“.

Budući da je čišćenje u proteklim mjesecima okončano, slijedi provjetravanje.

U međuvremenu od čišćenja do provjetravanja, u SNSD-u je iznikla pravosnažna presuda protiv uvaženog člana SNSD, i uz to narodnog poslanika u Narodnoj skupštini RS, Miće Kraljevića zbog otmice motivisane političkim potrebama filijale SNSD u Osmacima.

Kako Miću otmičara nije očistio Dodik, iako je to najavio da će učiniti nakon što se SNSD upozna sa sadržajem presude, zadah političke otmice nastavio je da se osjeća u Narodnoj skupštini RS, čijim sjednicama prisustvuje i Mićo otmičar radi obezbjeđenja kvoruma koji SNSD-u u poslednje vrijeme često biva ugrožen.

Igoru Radojičiću nije palo na pamet da provjetri Narodnu skupštinu RS od zadaha političke otmice koju personifikuje prisutni SNSD poslanik otmičar Mićo Kraljević.

Pres RS je na naslovnoj strani objavio tekst o još jednom uvaženom narodnom poslaniku SNSD-a u Narodnoj skupštin RS koji počinje ovako:

„Sanela Mehmedović (34) iz Doboja prijavila je preksinoć policiji da ju je u selu Grabovica kod Doboja pretukao ljubavnik Petko Stanojević, inače poslanik SNSD-a u Narodnoj skupštini Republike Srpske i bivši generalni direktor „Željeznica RS“, i naneo joj povrede po celom telu!“

Sada je SNSD, u Narodnoj skupštini RS, u kolekciju predstavnika „čestitih, nacionalno odgovornih, poštenih, od naroda izabranih“ narodnih poslanika pridodao i nasilnika koji ne tuče ženu, ali tuče ljubavnicu.

Iako je Igor najavio provjetravanje, budući da se to neće desiti, kao što se nije desilo ni čišćenje, sjetiće se da provjetravanje u poslaničkim klupama nije moguće, jer sala Narodne skupštine RS uopšte nema prozora.

Na Lazarevu subotu u aprilu ove godine, kod komandira policije na Sokocu Radovana Šarenca slavila se slava, a gosti su bila i dva uvažena sokolačka SNSD-ovca: Mirko Čolović, zamjenik načelnika opštine i Bojan Tošić novoimenovani direktor šumskog gazdinstva Romanija.

Kako se slavska soba nije provjetravala, veseli Čolović se uhvatio pištolja i pucajući onako neprovjetren, ranio je i sebe i mlađahnog Tošića.

Da bi se cijeli slučaj provjetrio od javnosti, slavljenik Šarenac im preporuči da se jave ljekaru u mrskom „Teheranu“, kako Sarajevo naziva glavni čistač SNSD-a, da bi se izbjegla istraga koju u ovakvim slučajevima obavezno provodi tužilac uz asistenciju policije.

Ali je zaboravio da se u ovakvim slučajevima, gdje god da je ljekarska intervencija, obavezno obavještava nadležni  MUP i tužilaštvo, što su i učinili ljekari KBC kantona Sarajevo.

Bruka, onaj ko je po dužnosti trebao da obavjesti nadležno tužilaštvo da se desila pucnjava sa ranjavanjem, nije to uradio jer se to desilo u njegovoj kući, već je čak i saučestvovao u pokušaju prikrivanja ovog krivičnog djela.

Ministar Stanislav Čađo ga jeste smijenio, ali nije do kraja provjetrio (još je u MUP-u RS), a morao je po službenoj dužnosti.

Od najave čišćenja do najave provjetravanja, desili su se Mićo Kraljević, Petko Stanojević, Mirko Čolović, Bojan Tošić, Radovan Šarenac, a ko zna šta se još desilo, a nije procurilo u javnost, jer je SNSD-šator medijski hermetički zatvoren što sprečava provjetravanje.

Nakon čišćenja uvijek slijedi provjetravanje.

Radojičić najavljuje provjetravanje iako nije bilo čišćenja.

Baš me interesuje kako će on to provjetriti SNSD- šator iako u prvom redu još uvijek sjede Mićo Kraljević, Petko Stanojević, Mirko Čolović i Bojan Tošić, a za red i zakonitost se brine Radovan Šarenac.

Igor Radojičić je takođe rekao da do lokalnih izbora neće biti provjetravanja u redovima SNSD-a.

Ali nije rekao da je provjetravanje u redovima političkih protivnika već počelo.

U međuvremenu, prije lokalnih izbora počelo je provjeteravanje, a zatim će uslijediti i čišćenje onih političkih protivnika u svakoj opštini u kojoj SNSD cijeni da bi mogli izgubiti vlast.

Za provjetravanje političkih protivnika, prije čišćenja, zadužen je režimski medijski konzorcijum.

Banjalučki,Trebinjski i Fočanski protivnici režimskih kandidata prvi su na redu režimskog medijskog provjetravanja.

Komšić se konačno i bespovratno razišao sa Lagumdžijom

piše: Slobodan Vasković

"Nadam se da ovaj dokument neće postati zvaničan stav SDP-a, jer ovo nije rješenje pitanja presude Sejdić-Finci i onoga što se njome traži. Presuda Sejdić-Finci govori o pravima pojedinaca, a ne o pravima kolektiviteta. To se ovim papirom ne rješava”, izjavio je Željko Komšić, član Predsjedništva BiH i potpredsjednik SDP BiH. Njegov stav potpuno je suprotstavljen prijedlogu lidera SDP-a, SBBBiH, te HDZ i HDZ 1990 o provođenju presude „Sejdić-Finci“.

Njegov stav je, što je najbitnije u svemu, potpuno suprotstavljen stavu Zlatka Lagumdžije i definitivno je potvrda teškog raskola unutar Socijaldemokratske partije BiH. Tu nema nikakve dileme, i jasno je da je Komšić vrlo hladnokrvno javno pljusnuo stranačkom šefu vrelu šamarčinu, negirajući njegovu lidersku poziciju i postavljajući sebe na mjesto čelnika otpora samovolji lidera SDP-a unutar stranke.

Komšićeva izjava vrlo je štura, što ukazuje da ima namjeru da mirno sačeka prvu Lagumdžijinu reakciju na „bokser u lice“, a potom da proširi sukob mnogo snažnijim i širim spektrom udaraca.

Komšićeva „osviješćenost“ o Lagumdžijinim katastrofalnim potezima u posljednjih nekoliko mjeseci nije nikakva iluminacija, već produkt unutarstranačke podrške i zahtjeva za reakciju koje je dobio nakon što je u slučaju „Sejdić-Finci“ šef SDP-a kapitulirao pred HDZ-ovima, pristajući i na ono što oni nisu ni tražili.

Potpredsjednik SDP-a na ovaj korak ne bi se odlučio da iza njega nije stao značajan dio baze, te članova Glavnog odbora i predsjedništva SDP-a. Kako je poznato i međunarodna zajednica sa indignacijom gleda na Lagumdžijina rješenja u slučaju „Sejdić-Finci“, Komšić je, množeći ove dvije činjenice, došao do računa koji mu sugeriše da je krajnje vrijeme da krene u obračun sa šefom stranke koji je posljednjih mjeseci potpuno „otkačio“ i donio niz nevjerovatno štetnih odluka, koje su devastirale i državu i FBiH i SDP i svakog njegovog člana, istovremeno stvarajući od Milorada Dodika i Dragana Čovića političke gigante koji u potpunosti kontrolišu i rukovode svim političkim procesima u BiH i oba njena entiteta.

Udar Komšića po Lagumdžiji došao je u najgorem mogućem trenutku po šefa SDP-a, jer se desio u toku njegovih pokušaja da iz vlasti eliminiše SDA, što je, kada je nivo FBiH u pitanju, nemoguća misija. Lagumdžijine akcije na političkoj berzi, nakon Komišećvog istupa, sada su u kategoriji „smeće“.

Komšić ovaj put neće moći nazad, kao što je to učinio u martu (19.03.) kada je podnio ostavku, da bi je, (nakon snažnog Lagumdžijinog pritiska), dva dana nakon toga i povukao. Ovdje više nije riječ o unutarstranačkim čarkama, već o ozbiljnim razmimoilaženjima oko pitanja ključnih za BiH, što isključuje martovski scenario. Već tada je u velikoj mjeri devastirao šefa SDP-a, ali je, uzmičući, Komšić nanio ogromnu štetu i sebi, demonstrirajući da nema snage, energije, znanja, niti sposobnosti da bude išta više od Lagumdžijinog daljinskog upravljača.

Očito je to i Komšić shvatio u prethodna četiri mjeseca, kao što je razumio i da dalje popuštanje i uzmicanje pred Lagumdžijinim političkim ludovanjem, vodi SDP u potpunu propast i nestanak. Očito je i da sada, za razliku od marta, on ima izdefinisanu podršku iz baze i organa stranke i da osjeća/zna da se može suprotstaviti Lagumdžiji. Očito je i da Komšić želi iskoristiti apsolutno negativan odnos javnosti prema šefu SDP-a, te nije čekao pad stranke na lokalnim izborima da bi krenuo u otvoreni sukob sa Lagumdžijom.

Lagumdžija i njegov lični Okrugli Sto Poltrona i Ulizica, koji su u potpunosti privatizovali SDP, nalazi se pred najtežim iskušenjem do sada: kako se oduprijeti Komšiću, gotovo cjelokupnoj javnosti koja otvoreno navija za njega i, još uz to, odbraniti od napada suprotstavljenih političkih partija, koji neće pripustiti priliku da pripomognu da se sarajevski Narcis što prije raščereči?!

Nema sumnje da će se Lagumdžija&svita podrepaša oko njega braniti svim sredstvima, kao što nema sumnje da je sa ovim i ovakvim SDP-om gotovo: ukoliko se Lagumdžija ne povuče stranka će pući na dva, tri... dijela; ukoliko se i povuče, pobjednicima, sa Komšićem na čelu, slijedi dug period kupljenja i lijepljenja krhotina koje su, nakon Lagumdžijinog političkog ludila, još preostale od SDP-a. Za šta i oni snose ogromnu krivicu, jer su ćutali dok je on „odvodio“!

Fakultet po glavi stanovnika

piše: Slobodan Vasković

Svako selo u Republici Srpskoj imaće svoj fakultet, a, akoBogda, i svoj univerzitet, bila je jedno vrijeme matrica po kojoj je djelovala aktuelna vlast u Republici Srpskoj. Tako je i mirno selo Ćavarine, nadomak Sokoca, iznenada došlo u fokus javnosti, jer je odabrano za sjedište Šumarskog fakulteta. Inauguraciji Ćavarina u srpski Oxford prisustvovali su, ni manje ni više, (07.02.2010. godine), tadašnji premijer Milorad Dodik, rektor Univerziteta u Banjaluci Stanko Stanić, te Dušan Kovačević, načelnik opštine Sokolac. Potpisan je čak i Sporazum o izgradnji i otvaranju nastavne baze Šumarskog fakulteta u Sokocu. Vijest o tome objavljena je u Glasu Srpske, sve sa slikom sretnih potpisnika.    

Glas Srpske, 08.02.2010

Nastava od iduće godine i u Sokocu

BANjA LUKA - Oko 550 studenata Šumarskog fakulteta Univerziteta u Banjoj Luci od iduće školske godine trebalo bi da dio nastave sluša i u nastavnoj bazi u Sokocu, koja će biti na raspolaganju i studentima drugih fakulteta.

Ovo je juče u Banjoj Luci rekao rektor banjolučkog Univerziteta Stanko Stanić poslije potpisivanja sporazuma o izgradnji i otvaranju nastavne baze Šumarskog fakulteta u Sokocu sa načelnikom opštine Sokolac Dušanom Kovačevićem. Potpisivanju sporazuma prisustvovao je i premijer RS Milorad Dodik.

Stanić je naglasio da će rukovodstva Univerziteta i opštine Sokolac idući period iskoristiti za obezbjeđivanje novca za opremanje baze za izvođenje nastave i smještaj studenata, koji će u Sokocu, uglavnom, imati praktičnu nastavu.

- Veći dio troškova odlaska studenata na nastavu u Sokolac snosiće banjolučki Univerzitet, sa simboličnim učešćem studenata - naglasio je Stanić.

Načelnik Sokoca Dušan Kovačević rekao je da ova opština ima odlične prirodne uslove za izvođenje nastave iz oblasti šumarstva, jer se na tom području mogu vidjeti tipovi šuma koje rastu u rasponu od 800 do 1.200 metara nadmorske visine.

- Opština Sokolac obezbijedila je zemljište, infrastrukturu i zgradu za nastavnu bazu Šumarskog fakulteta Univerziteta u Banjoj Luci - kazao je Kovačević.

Od ovog istorijskog Sporazuma prošlo je gotovo dvije i po godine, a od Šumarskog fakulteta na Sokocu ni traga ni glasa. U Ćavarinama zjapi razrušena i devastirana zgrada, u koju je fakultet trebalo da bude smješten, a potpisnici Sporazuma Milorad Dodik, Stanko Stanić i Dušan Kovačević nikada ni jednom riječju nisu objasnili šta se desilo i zbog čega nije ni pokušano da se ovaj projekat započne i dovede do kraja. Posebno je to čudno, jer je iza njega u punom kapacitetu stao Dodik. Kakva farsa.

Ovakvih lažnih „projekata“ vlast „kontinuiteta“ inaugurisala je u kontinuitetu u posljednjih šest godina na stotine. I nikom ništa. Međutim, ono što nije pošlo za rukom Kovačeviću, kao od šale riješio je najpoznatiji SNSD-ov kidnaper Mićo Kraljević, koji je iste te 2010. godine uspio da obezbijedi 1.700.000 KM kredita kod IRB-a, a ta sredstva su uložena u rekonstrukciju nekadašnje direkcije „Boksita“. Tako je Vlasenica dobila Biotehnički fakultet, ogranak Šumarskog fakulteta iz Istočnog Sarajeva. Nepoznato je da li je Kraljević prijetio otmicom Dodiku, Staniću, Kovačeviću, te tadašnjem direktoru IRB-a, ali je fakultet, koji je omrkuno u Ćavarinama, osvanuo u Vlasenici. Nije to mogao spriječiti ni sokolački revolveraš Mirko Čolović, poznat po tome što na slavama od stranačkih kolega vrućim olovom pravi sito i rešeto.

Skupštinska većina u Vlasenici, prevođena SNSD-om, 2010. godine donijela je odluku da se opština kod Investiciono-razvojne banke RS kreditno zaduži u iznosu od 1.700 000 KM, na period od deset godina i sa ukupnom kamatom od 421.000 KM. Projektna vrijednost obnove zgrade Boksita iznosila je 1 670 000 KM. Radovi su izvođeni tokom 2010. i 2011 godine, a izvođač je bila firma “Moja kuća”, čiji je vlasnik Tomo Kovačević, blizak Kraljevićev saradnik. Kako ta firma nije dorasla tom poslu, “angažovali su “Izoekomont” iz Obrenovca, što je podiglo cijenu rekonstrukcije na 2.009.000 KM, odnosno 339. 000 KM više u odnosu na ugovorenu. Ova razlika je isplaćena iz budžeta Vlasenice, bez ikakve odluke skupštine opštine o tome. Kada se ovoj cifri doda i 421.000 KM kamata, dođe se do računa koji kaže da je za rekonstrukciju zgrade u koju je smješten Biotehnički fakultet ukupno uloženo 2.500.000 KM.

Top of Form