Ima nešto posebno dopadljivo u profesorskoj sujeti. Budući često količnik želja i mogućnosti ona zapravo pokazuje koliki je nemir u onome ko je ispoljava. Taj nemir generisan je u potresnom saznanju o sopstvenim dometima; što je profesor više skriva sve više postaje tragični lik vlastite uobrazilje. Profesorskoj sujeti nema ravne. Uvijek je to lik nepriznatog genija, vječni opadač svega i svačega što mu ne može nauditi i odmjereni panegiričar onoga što mu može koristiti. On će uvijek vikati kako je sredina kriva za sve i kako su on i njegovi saborci samo dosljedno pratili načela struke; svoje će teorije dokazivati neumjesnim analogijama i nepristojnim poređenjima. Poznavao sam nekoliko takvih profesora. Ma kakva i kolika zvanja imali ostali su vječni asistenti koji su tu strahotnu činjenicu krili iza nadmoćne, krležijanske poze koja je rezonirala komičnom prazninom. Ne znam da li je Ivan Šijaković takav profesor, ali njegovo Otvoreno pismo medijima i građanima Republike Srpske je pismo koje je pisala ruka takvog profesora.
Šijakovićevih šest pasusa su najbolji dokaz da je Univerzitet u Banjoj Luci truo šest puta više nego Hamletova Danska. Za sve su, kao i toliko puta prije toga, krive „retrogradne snage“, za sve su krivi novinari pod navodnicima, za sve su kriva beskrupulozna piskarala. Samo nisu krivi Univerzitet i Ivan Šijaković. Oni su ruke oprali u lavoru u koji je vodu usuo sam Pilat. Na skromniju scenografiju profesor doktor ionako ne bi nikada pristao. Novinari su, eto, krivi što je Ljubomir Zuber možda plagirao naučne radove na osnovu kojih je biran ili treba da bude biran u zvanje; novinari su krivi i što je Radmila Čokorilo prepisala doktorat; novinari su krivi što su pojedini profesori birani u zvanja bez ijednog ispunjenog uslova; novinari su krivi što je Predrag Ćeranić dekan; novinari će biti krivi i kada jednom za rektora postave i samog Stefana Karganovića. Svi su krivi, samo su Univerzitet i Ivan Šijaković čisti.
Nizak položaj banjalučkog Univerziteta na Šangajskoj i Webometric listi najboljih svjetskih univerziteta posljedica je, kako piše Šijaković, „delovanja retrogadnih snaga iz sredine i okruženja u kome se Univerzitet nalazi“. Ako znamo kriterijume Šangajske liste i ukoliko znamo da ona upoređuje visokoškolske institucije prema jedinstvenoj formuli koja obuhvata alumni dobitnike Nobelove nagrade i Fildsove medalje, dobitnike Nobelove nagrade i Fildsove medalje među osobljem, visokocitirane istraživače u 21 naučnoj oblasti, radove publikovane u časopisima „Nature“ i „Science“, Indeks naučne citiranosti i Indeks citiranosti socijalnih nauka i akademski doprinos nabrojanih indikatora po glavi institucije – kako je onda moguće da na sve ovo utiču „retrogradne snage iz sredine i okruženja u kome se Univerzitet nalazi“? Sredina sprečava ovdašnje naučnike da dobiju Nobelovu nagradu? Okruženje im onemogućava da objave u najpriznatijim naučnim časopisima? Sredina zaustavlja sve one koji žele da citiraju radove naših profesora? Okruženje ne dozovljava ustanovama da imaju veći broj „nabrojanih indikatora“? Kako sredina i okruženje mogu biti krivi za ovo? Da li retrogradne snage – ma ko one bile – mogu zaustaviti Šijakovića u pisanju knjige koja će da dobije Nobelovu nagradu i koja će samim tim obezbijediti i bolje mjesto Univerziteta u Banjoj Luci na Šangajskoj listi?
Šijaković sasvim dosljedno ponavlja mantru koja odjekuje univerzitetskim tamnim vilajetom: Oni su krivi, mi smo nevini! Da li je blaćenje fakulteta kada novinari utvrde da je nečiji rad plagijat? Da li je blaćenje Univerziteta kada novinari utvrde da su pojedini profesori imenovani u naučno-nastavna zvanja protivno zakonskoj proceduri? Da li je blaćenje profesora kada novinari utvrde da pojedini profesori ne dolaze na fakultete, ne drže nastavu i konsultacije, vrijeđaju studente, traže pare za šesticu, rez na štrampli za sedmicu, a samo interna revizija zna šta se dešava sa onima koji bi odgovarali za devet. Ali, neka; recimo, evo, da Ivan Šijaković o tome ništa ne zna; ne zna pa ne zna i šta bi čovjek sad? Preforsirao se braneći neodbranjivo i pritom zapravo priznao kako se i na koji način bira akademsko osoblje – naravno: ne uvijek i ne u svakoj prilici – na Univerzitetu.
Na konkurs za asistenta na predmetu Teorijska sociologija prijavila su se tri kandidata. Komisija je obavila svoj posao i odlučila da posao da kandidatu sa najmanje bodova. Ukupan broj bodova prvog kandidata iznosio je 94,10. Drugi kandidat imao je 126 bodova, a treći 117,10. Zakon o viskom obrazovanju RS kaže da za asistenta „može biti biran kandidat koji ima završen prvi ciklus studija sa najmanje 240 ECST bodova i najnižom prosječnom ocjenom 8,0 ili 3,5“. U 33. članu Pravilnika o postupku i uslovima izbora akademskog osoblja Univerziteta u Banjoj Luci definišu se kategorije prema kojima se utvrđuje naučna djelatnost kandidata: naučna monografija nacionalnog značaja, pregledni članak u vodećem časopisu međunarodnog značaja ili poglavlje u monografiji istog ranga, orginalni naučni rad u vodećem časopisu međunarodnog značaja, et cetera. Narednim članovima utvrđuje se obrazovna i stručna djelatnost kandidata. Ali, Šijaković ima još jedan, vlastiti član: On „kao predsednik komisije zna koliko je ko pročitao stručne literature iz oblasti Teorijska sociologija, kakvu sociološku imaginaciju, neophodnu za analizu naučnih tekstova i naučni rad kandidati poseduju“! Gdje je, kada i kako zapisano (osim ako nije kod Levi-Strosa?) da je za izbor bitno saznanje predsjednika komisije o tome šta je kandidat pročitao i kakva mu je sociološka imaginacija? Znam mnoge koji bi, da je taj kriterijum na snazi, prekjuče trebali biti primljeni na Svjetsku književnost.
Moj profesor srpske književnosti 20. vijeka na pismenom nije dozvoljavao da se piše ekavicom. Mogli smo pisati i ćirilicom i latinicom – kako je ko htio i želio – ali smo redom svi morali pisati ijekavicom. Profesor je tako otkrivao ko se i kako provukao do četvrte godine, a da nije naučio kako se pišu ijekavski oblici „jata“, kako se pišu ijekavske varijante glagola „hteo“ i „želeo“, kako se piše glagolski prilog prošli i da ne navodim dalje. Rezultati su uglavnom bili poražavajući. (Za to su, vjerovatno, krivi novinari i retrogradne snage.) Od tada ne vjerujem ovdašnjim intelektualcima koji ne umiju sročiti šest pasusa na ijekavici. Ne znam, profesore doktore, da li je do ekavice, ijekavice ili retrogradnih snaga, ali orjentir može biti isključivo – orijentir. Ali tako to biva kada nemate čemu da se okrenete osim – sebi samome.