piše: Slobodan Vasković
Razlupani Režim pokušava
poslednja dva dana da pohvata konce teško uzdrmanog mehanizma: širenje lažnog
optimizma o sopstvenoj snazi i kapaciranosti im je u ovom trenutku „ofanzivno
sredstvo“ kojim bacaju nove magle i političke bojne otrove, preko onih satrulih
starih.
Najnoviji spin Režima jeste
priča o formiranju Vlade RS i „borbe“ za premijersku poziciju koja se „odvija“
između Marka Pavića i Igora Radojičića. A u nju se, kao „vegeta“, ubacuje i
Željka Cvijanović, da začini čorbu. Što bi trebala prikriti činjenicu da Režim
nije ostvario nijedan postavljeni izborni cilj, već da je na minimumu minimuma.
Notorno je da se izborni
rezultati još uvijek ne znaju i u ovom trenutku operisati sa gotovom skupštinskom
većinom je kao operisati bez anestezije, što Režimu nije strano. Činili su to
prethodnih osam i po godina, pa ih inercija nosi.
Tri su cilja operacije „Minhauzen“:
prvi je da Režim prikrije izborni debakl, ali i da umiri veliko nezadovoljstvo
u svojim redovima zbog lošeg rezultata. I strah među članstvom da će ostati bez
kvalitetnih pozicija, jer taj strah, ukoliko ne bi bio kontrolisan, može
izazvati paniku, a zatim Stampedo. Iz Režimskog obora.
Drugi cilj je stavljanje Saveza
za promjene u određenu političku defanzivu, jer se i prije postizbornih
kombinatorika prikazuju kao gubitnici. Što je potka da se optuže za prevare,
kupovinu poslanika, kolaboracionizam..., ukoliko Savez dođe u priliku da
formira vlast. Što uopšte nije isključeno.
Trendovi brojanja glasova ukazuju
da Režimske snage mogu imati najviše 42 mandata u Narodnoj skupštini RS (realno
je 41). Što jeste dovoljno za formiranje Vlade RS.
Međutim, u ta 42 mandata
najmanje su, u ovom trenutku, tri mandata koji ne pripadaju Režimskim snagama.
Trenutna matematika kaže da sa
liste DNS u parlament RS ulaze dva poslanika Stranke napredna Srpska i jedan
poslanik radikala Dragana Đurđevića.
Za to troje ne može se reći da
pripadaju Režimu, niti iko u ovom trenutku zna kako će se oni izjasniti nakon
verifikovanja mandata. Oni jesu podržali DNS i bili na njihovim listama, ali
nisu podržali SNSD i SPRS, niti sa njima bili u bilo kakvoj koaliciji.
Sve to nas dovodi do situacije
da Režim, u najboljem slučaju, može računati na 39 sigurnih mandata, što im, uz
tri nesigurna, u velikoj mjeri izaziva anksioznost. (Uspiju li i da formiraju
vlast sa većinom od 42, anksioznost prelazi u agoniju).
Ovakvo stanje stvari spušta
značajno cijenu DNS-a i njihovu težnju ka premijerskoj funkciji čini potpuno
nerealnom. Znači, njihova priča o toj poziciji potpuno je neadekvatna, jer tri nesigurna
mandata sa njihove liste, imaju mnogo veću snagu nego pet/šest izvornih
DNS-ovih. Pavić kao premijer je fikcija. Njegovih pet/šest izvornih DNS-ovih
mandata imaju snagu samo u pregovorima o formiranju vlasti sa Savezom za
promjene, što je u ovom trenutku takođe nerealno.
Sve varijacije, varijante i
kombinacije u ovakvom ambijentu su mogući, ali Režim k'o Režim - ni u zaista
ozbiljnoj političkoj situaciji po njih, u kojoj nije isključen ni njihov
odlazak sa vlasti, ne prestaje da iznosi neistine. Što su već dobro platili 12.
oktobra, ali, očito je, još uvijek nisu u stanju shvatiti da je prošlo vrijeme
lažnog, virtuelnog svijeta, u kojem su oni bogovi, a svi ostali parije, i da je
došlo vrijeme surovog realizma u kojem stranke Režima imaju istu težinu kao i
drugi politički subjekti. Ali i mnogo mnogo više problema od njih.
Važno je istaći i da je Režim
delegirao Radojičića da u javnosti vodi operaciju „Minhauzen“, a ne Milorada
Dodika, koji je ranijih godina bio Glavni Baja po tom pitanju. Marko Pavić
pleše politički tango sa Radojičićem, kako bi se pokazalo da postoji par, koji
nikakako ne svjedoči o postojanju još dvadeset takvih.
Isturanje Radojičića za cilj ima
spuštanje političkih tenzija, primarno prema koaliciji „Domovina“, čija je
okosnica SDA.
Dodik već godinama teško vrijeđa
Bošnjake kao narod, činio je to intenzivno tokom kampanje i nakon nje. Sada je
došao u situaciju da o opstanku SNSD-a na vlasti (i uopšte o formiranju vlasti)
sasvim realno može da odlučuje „Domovina“ (očekuju do šest mandata), čiji su
programski ciljevi dijametralno suprotni proklamovanim Dodikovim.
Dodik se, navodno, zalaže za
rasturanje BiH, „Domovina“ se zaista zalaže za BiH i čini se da su ta dva
koncepta nespojiva.
Iskustvo je pokazalo da je u BiH
sve spojivo i to je Dodiku odlično poznato.
(On je jedan od rodonačelnika „negadljivosti“,
kao političke ideje vodilje: npr. do prije pet-šest godina Radovana i Ratka je „javno
hapsio“, a sada javno obznanjuje da želi da „naziva ulice i zgrade po njima“. Drugi
otac „negadljivosti“ je Zlatko Lagumdžija, čije odvlačenje na deponiju je u
toku).
Izbor Radojičića za spikera o
formiranju nove Vlade RS svjedoči da SNSD najozbiljnije računa na pregovore sa
SDA, kako bi preko „Domovine“ u skupštini RS došao do „Otadžbine“.
Licemjerstvo bez granica, ali
takva je politika u BiH.
Operacija „Minhauzen“ jeftini je
trik istrošenih balansera, što primjećuju da su u nezaustavljivom slobodnom
padu, ali nemaju pojma kako da to propadanje zaustave. Spremni su na sve i
upravo ta spremnost njihov je najkraći put do propasti.